از آنجا که موعود منتظر براي استقرار عدالت در تمام زمين ذخيره شده است، براي انجام رسالت خود نياز به يک سيستم قضايي مستحکم دارد بنابراين آن حضرت در اين بخش به شيوه جدّ بزرگوارش امام علي عليه السلام عمل مي کند و با جدّيت و قدرت به دنبال بدست آوردن حقوق پايمال شده مردمان است و حق را در هر کجا باشد، گرفته و به صاحب آن بر مي گرداند.

و چنان به عدالت رفتار مي کند که مطابق روايات، زندگان آرزو مي کنند که مردگان بر گردند و از برکت عدل او بهره مند شوند. [1] .

گفتني است که بخشي از روايات بيانگر آن است که امام مهدي عليه السلام در مقام قضاوت مانند حضرت سليمان عليه السلام و حضرت داودعليه السلام عمل مي کند و مانند آنها با علم الهي که دارد حکم مي کند و نه با استناد به شاهد و گواه.

امام صادق عليه السلام فرمود:

وقتي قائم آل محمد قيام کند مانند داود و سليمان عليهما السلام داوري مي کند، (يعني) شاهد و گواه طلب نمي کند. [2] .

و شايد راز اينگونه داوري آن است که به سبب اعتماد بر علم الهي، عدالت حقيقي بر پا مي شود در حالي که وقتي بر گواهان و سخن آنها تکيه مي شود، عدالت ظاهري حاکم مي شود زيرا به هر حال شاهدان از ميان انسانها هستند و احتمال اشتباه هست.

البته درکِ چگونگي قضاوت کردنِ امام مهدي عليه السلام به شيوه گفته شده کار دشواري است ولي مي توان فهميد که اين شيوه با اوضاع روزگار آن حضرت سازگار است.