در رأس برنامه هاي حکومتي امام مهدي عليه السلام در سطح جامعه، اجراي عدالت در همه بخش هاست و اوست که همه عالم را، پر از عدالت و دادگري مي کند همانگونه که از ظلم و ستم آکنده باشد. و يکي از مهمترين حوزه هاي اجراي عدالت، بخش قضاوت است و اين همان بخشي است که بيشترين ظلم ها و حق کشي ها در آن شده است. اموال، به ناحق مصادره گشته و خونها، به ناحق ريخته شده و آبروي بي گناهان به خطر افتاده است! در محاکم قضايي دنيا، بيشترين ظلم بر مستضعفان عالم شده است و احکام صادره از آنها تحت تأثير نفوذ قدرتمندان و حاکمان ستمگر، مال و جان افراد و گروههاي بسياري را به ناحق نابود کرده است. قاضيان دنيا طلب نيز براي جلب منافع مادّي براي خود و وابستگانشان حکم هاي ظالمانه بسياري را نوشته و اجرا کرده اند و خلاصه اينکه چه بسيار بي گناهي که به چوبه دار آويخته شده است و چه بسا تبهکار و مجرمي که قانون خدا درباره او اجرا نگرديده است.

حاکميت عدل گستر امام مهدي عليه السلام پايان همه ظلم ها و نهايت همه حق کشي هاست. او که مظهر عدالت پروردگار است، محکمه هايي دادگستر ايجاد مي کند و قاضياني صالح و مُجرياني دقيق و خدا ترس مي گمارد تا به هيچ کس در هيچ جاي عالم کمترين ستمي نرود.

حضرت رضاعليه السلام در ضمن روايتي بلند در توصيف امام مهدي عليه السلام و دوران طلائي ظهورش فرمود:

فَاِذا خَرَجَ اَشْرَقَتِ الْاَرْضُ بِنُورِ رَبِّها وَ وَضَعَ ميزانَ الْعَدْلِ بَيْنَ النَّاسِ فَلا يَظْلِمُ اَحَدٌ اَحَداً

وقتي او قيام کند زمين به نور پروردگار روشن گردد و آن حضرت ترازوي عدالت در ميان خلق نهد پس (چنان عدالت را جاري کند که) هيچ کس بر ديگري ظلم و ستم روا ندارد. [1] .

از اين روايت دانسته مي شود که عدالت قضايي حضرت چنان گسترده و دقيق است که راه را بر ظالمان و سودجويان مي بندد و از تکرار ظلم و ستم و عادي شدن تجاوز به حق ديگران، جلوگيري مي کند.