اگر ما بتوانيم حقيقت تربيت اسلامي را درک کنيم و بدانيم وقتي اسلام واقعي در ميان مردم جهان پياده شد، ديگر به کلّي اختلافات برطرف مي شود و حتّي احتياجي به عدل و داد نخواهد بود، پاسخ اين سؤال کاملاً روشن خواهد شد.

امّا اگر در روايات مي خوانيم که حضرت بقيّةاللّه ارواحنا فداه دنيا را پر از عدل و داد مي کند، بايد توجّه داشته باشيم که اين در وقتي است که قبلاً پر از ظلم و جور شده است و الاّ وقتي اسلام صددرصد در بين جامعه حاکميّت پيدا کرد و حکومتش کاملاً مستقر شد ديگر احتياجي به عدل و داد نخواهد بود.

عدل و داد وقتي لازم است که زمينه ظلم و جور وجود داشته باشد و الاّ اگر همه مردم، مسلمان باشند و آنچه اسلام دستور فرموده از واجبات و مستحبّات عمل کنند و محرّمات و مکروهات را ترک نمايند، صفا و صميميّت در بين آنها به وجود آيد، ايثار و گذشت که لازمه اخوّت اسلامي است، صددرصد بين آنها برقرار شود، يعني اگر يک فرد از جهت زندگي کمبود و يا گرفتاري ديگري دارد، همه به او کمک کنند تا او را نجات دهند و خلاصه اگر همه مردم متوجّه اخوّت اسلامي باشند و بدانند که همه بندگان خدائيم و آنچه در کره زمين هست، مال خدا است و او است که آنها را براي بندگان خود خلق کرده و فرقي بين آنها نگذاشته است و اگر کسي ثروت بيشتري آن هم با تلاش خود به دست آورده وجدان و نوع دوستي و ايثارگريش به او اجازه ندهد بيشتر از احتياج خودش نگه دارد و بقيّه را در راه خدا به برادران دينيش ايثار کند، بدون ترديد اين صفا و صميميّت جائي براي دادگستريها دادگاهها، مقامات انتظامي، ارتش، پليس، ژاندارمري قوّه مجريّه و قضائيّه و احزاب و جمعيّتهاي مختلف باقي نمي گذارد.

لذا در زندگي بعد از ظهور چون اخوّت اسلامي در بين مردم فعّال و برقرار است، دو دستگي و اختلاف وجود ندارد تا نوبت به تشکيل احزاب و گروهها و جمعيّتهاي سياسي و غيرسياسي برسد.

بلکه چون خرافات و امتيازات و تعيّنات بيجا به کلّي از بين مي رود حتّي دسته بندي قومي از قبيل عشائر و قوميّت و نژادها، ديگر در بين مردم مطرح نخواهد بود و چون همه مردم دنيا با يکديگر عملاً مثل برادر و پدر و مادر و فرزند زندگي مي کنند و همه يکديگر را همچون رحم مي شناسند ديگر خويشاوندي و حسب و نسب رونقي ندارد.

بنابراين اختلافات و درگيريهاي احزاب و جمعيّتها در زمان ظهور به کلّي از بين مي رود و بلکه در آن زمان اين مسائل معني و مفهومي نخواهد داشت.