دجّال در لغت به معناي کسي است که در پوشاندن حقّ و جلوه دادن باطل فعّال باشد.

و لذا هر کسي داراي اين صفت باشد و موقعيّت اجتماعي هم داشته باشد که بتواند حقّ را از نظر مردم بپوشاند او را دجّال مي نامند.

در آخرالزّمان اين گونه افراد در بين جوامع بشري زياد ظاهر مي شوند.

حتّي در بعضي از روايات دارد که در آخرالزّمان چهل دجّال ظهور مي کنند.

بلکه طبق معنائي که براي دجّال کرديم، تمام بدعتگزاران در دين، تمام کساني که مذهبي غير از مذهب حقّه اسلاميّه اختراع کرده اند، دجّالند.

خلاصه دجّال کسي است که با طرفداران حقّ مبارزه کند و برنامه اي غير از آنچه اسلام واقعي گفته است، بگويد.

چون ظهور حضرت بقيّةاللّه (عجّل اللَّه تعاليفرجه) براي از بين بردن تمام آثار باطل است کسي که در مقابل آن حضرت بايستد و بخواهد با او مبارزه کند و نور او را خاموش نمايد، مصداق فرد کامل دجّال است که در روايات از او بسيار ياد شده و شرح حال و خصوصيّات قيام او مکرّر ذکر گرديده است.

نام او طبق بعضي از روايات «صائدبن صيد» و از اطراف اصفهان است.

او مردم را به سوي خود دعوت مي کند و با حضرت وليّ عصر عليه السلام به ستيز بر مي خيزد و ناپاکان اطراف او جمع مي شوند و از او پيروي مي کنند و او ادّعاي خدائي دارد ولي چون بايد دنيا از وجود هر ناپاک و دجّالي پاک شود، خداي تعالي او را در روز جمعه در شام به دست حضرت مهدي عليه السلام [1] و يا بوسيله حضرت عيسي عليه السلام [2] مي کشد و دنيا را از لوث وجود اين ناپاکان پاک مي کند.