فرج به سه قسم است و در روايات دستور داده شده که بايد يک فرد مسلمان هر سه فرج را از خدا بخواهد:

اوّل:

بايد انسان در مشکلات و گرفتاريهاي شخصي و ابتلائات فردي از خداي تعالي انتظار فرج را داشته باشد و از رحمت الهي مأيوس نباشد و بلکه بايد انتظار نجات از آن ابتلاء به وسيله حضرت بقيّةاللّه روحي فداه را داشته باشد.

مثلاً اگر گرفتاريهاي فردي از قبيل کسالتهاي صعب العلاج و يا قرض و ورشکستگي و يا دشمنان مقاوم و سرسخت دارد، نبايد مأيوس شود، زيرا از رحمت خدا جز قوم کافر، کسي ديگر مأيوس نمي شوند.

اميرالمؤمنين عليه السلام فرمود: انتظار فرج را داشته باشيد و از تفضّل و رحمت خدا مأيوس نباشيد، زيرا محبوب ترين اعمال نزد خداي عزّوجل انتظار فرج است. [1] .

دوّم:

تمنّاي فرج براي اهل بيت عصمت و طهارت عليهم السلام بخصوص حضرت بقيّةاللّه ارواحنا فداه. يعني براي آنها همان حکومت واحد جهاني را طلب کند تا آنها بتوانند بشريّت را از زير بار حکومتهاي ظالمانه نجات دهند.

لذا مکرّر در دعاها دستور داده شده که از خدا براي امام زمان عليه السلام فرج بخواهيم و بگوئيم: ا «للّهمّ عجّل فرجه و سهّل مخرجه») خدايا تعجيل در فرج آن حضرت کن و خروجش را آسان نما). [2] .

سوّم:

تمنّاي فرج براي مردم مسلمان مستضعف دنيا است.

توضيح آنکه بايد يک فرد مسلمان يکي از خواسته هايش نجات همنوعانش از زير بار ظلم ستمگران باشد.

هميشه غمخوار مستضعفين و يار ستمديدگان باشد.

زبانش براي آنها از خدا فرج بخواهد و دست و قدمش براي آنها کار کند و آنها را از زير بار ظلم نجات دهد.

و يقيناً مسلماني که فرج (به هر سه معني) را از خدا نخواهد و مأيوس از رحمت خدا باشد، مسلمان نيست.

و لذا بهترين اعمال انتظار فرج در مشکلات شخصي و انتظار فرج براي ائمّه اطهار و فرزندان پيغمبر اکرم صلي اللّه عليه وآله و انتظار فرج براي مردم مستضعف دنيااست.