حضرت عيسي عليه السلام در زماني که دانشمندان و پزشکان بسياري با داروهاي گوناگون و وسائل مختلف مريضي را معالجه مي کردند و غوغاي پيشرفتهاي سريع آنها در اين زمينه تمام افراد را متوجّه خود کرده بود، به امر خداوند بدون هيچ دارو و وسيله بهداشتي و پزشکي به شفا دادن امراض بي علاج و سخت يا غير قابل علاج به معالجه و مداوا پرداخت و به اين وسيله اعجاب و حيرت و عجز همه آنان را که خود را معالجه کننده مرضها مي دانستند، برانگيخت. زيرا آنها مي ديدند پس از سالها آزمايش و تجربه و پس از خسارتهاي فراوان، به اثرات فيزلوژي بعضي از گياهان يا مواد خوراکي پي برده و نقش آنها را در بهبود امراض درک کرده و با به کار بستن و ترکيب کردن مواد مختلف و گوناگون با يکديگر، مرض را علاج نموده اند، ولي حضرت عيسي بدون استفاده از هيچ گياه و دارو و بدون به کار بردن مواد شيميائي و خوراکي، فقط با چند کلمه دعا، آري با چند کلمه دعا (که متضمن درخواست شفاي مريض از خدا بود) مرضهاي سخت و کورهاي مادرزاد و ابرص ها و امراض مختلف را به يک لحظه و بدون گذشتن وقت معالجه کرده و نه تنها بيمار کاملاً صحيح و سالم مي گشت بلکه حتّي اثري هم از محلّ آن زخم يا مرض باقي نمي ماند.

اينجا بود که متوجّه مي شدند بايد نيروي فوق العاده و ماوراء طبيعتي باشد که به حضرت عيسي مدد کرده و او را مورد لطف خود قرار داده و به وسيله او اين امراض شفا يابد، لذا به حقّانيّت آن حضرت و رسالتش پي مي بردند و به او ايمان مي آوردند.