پاسخ اين سؤال را مختصراً در شماره ششم «سؤال شما و پاسخ ما» نوشته ايم، ولي چون آن کتاب کمياب است در اينجا عين آن جواب را از آن کتاب نقل مي کنيم:

طبق آنچه از روايات استفاده مي شود ظهور حضرت وليّ عصر عليه السلام دو شرط دارد:

اوّل: آنکه مردم دنيا از نظر افکار به قدري روشن شوند که جز حکومت جهاني عادلانه حضرت وليّ عصر عليه السلام را نخواهند و وقتي آن حضرت ظاهر شد، با آغوش باز از او استقبال کنند.

دوّم: آنکه ظلم و ستم را احساس کنند و از ناراحتي به تنگ آيند و وقتي آن حضرت قيام کرد به استقبالش بروند.

تا اين دو شرط تحقّق پيدا نکند، آن حضرت ظهور نخواهد کرد.

و لذا اگر مردم ظلم را احساس بکنند، ولي رشد فکري براي از بين بردن ظلم نداشته باشند، مثلاً مانند زمان خلفاء عبّاسي که با تلقين فلسفه يونان مردم را به «مسأله جبر» معتقد کرده بودند آنها ظلم را مي ديدند ولي در اثر نداشتن رشد فکري و يونان زدگي مي گفتند: خدا براي قدرتمندان قدرت را مقدّر کرده و سرنوشت ما هم ضعف و بيچارگي بوده است و يا رشد فکري داشته باشند و ظلم را احساس نکنند و ارزش حکومت جهاني را درک ننمايند، حضرت وليّ عصر عليه السلام ظاهر نمي شود، زيرا در اين صورت مردم از آن حضرت و مکتب سازنده او استقبال نمي کنند و تا مردم استقبال نکنند، امام عصر عليه السلام قيام نخواهد کرد چون اگر ظاهر شود يا بايد همه را بکشد که آن حضرت براي قتل عام نيامده و يا بايد به همان وضع با مردم بسازد که اين هم خلاف مقصود از ظهور او است.

در اصول کافي از امام باقر عليه السلام نقل شده که فرمود:

«اذا قام قائمنا وضع اللّه يده علي روؤس العباد فجمع بها عقولهم و کملت به احلامهم». [1] (يعني: زماني که قائم ما قيام مي کند پروردگار به لطف خود دست بر سر بندگان گذاشته و به اين وسيله آنها عقلشان را جمع مي کنند و رشد فکري پيدا مي نمايند و در خود احساس احتياج به وليّ عصر عليه السلام مي نمايند).