از روايات استنباط مي شود که رجعت براي کفّار و کساني که بايد در اين دنيا به خاطر کارهائي که کرده اند عذاب شوند، اجباري است. زيرا مثلاً آن دو نفر را که از قبر بيرون مي آورند و مي سوزانند هيچگاه آنها راضي به اين عذاب نيستند و اگر به اختيار آنها بود نمي خواستند به دنيا برگردند و اين عذاب را بکشند، ولي بعيد نيست که رجعت براي مؤمنين اختياري باشد. يعني ممکن است آنها تا وقتي در دنيا هستند و عالم آخرت را نديده اند خيلي مايل باشند که برگردند و در رکاب حضرت وليّ عصر عليه السلام موفّق به شهادت گردند و يا آرزوي زندگي در زمان ظهور را داشته باشند ولي بعيد نيست که وقتي از دنيا رفتند و نعمتهاي اخروي را مشاهده کردند و در خدمت خاندان عصمت عليهم السلام بودند پشيمان شوند که دوباره به اين جهان مراجعت کنند و آن نعمتها را از دست بدهند و چون خداي تعالي نمي خواهد مؤمنين را عذاب کند و يا آزادي آنها را آن هم در عالم برزخ سلب نمايد آنها را آزاد خواهد گذاشت و بعيد نيست که آنها به اختيار خودشان با آنکه مستحقّ رجعت اند برنگردند.