پروفسور «هنري اسميس» استاد دانشگاه کلمبيا آمريکا درباره طول عمر مي گويد:

حدود حصر سن و عمر مانند ديوار صوتي است، چنانکه ديوار صوتي امروز شکسته، اين ديوار سن و عمر نيز روزي خواهد شکست.

دکتر «هنري اسميس» مي گويد: بايد حدّ متوسط مرگ و مير طبيعي را به حدّ مرگ و مير اطفال کمتر از ده سال رسانيد و اگر اين مسأله، جامه تحقّق به خود بگيرد، در اين صورت انسان آينده هشتصد سال عمر خواهد کرد.

دکتر هنري مي گويد: زندگي جاوداني ممکن است و اين کار با پرورش توليد مصنوعي انساج بدن و پيوند آن مقدور خواهد گرديد.

دکتر «گيلورد هاوزر» آمريکائي مي نويسد:

امروز علم پزشکي به کمک علم تغذيه قيود و حدود عمر را از سر راه بشر برداشته و ما امروز بر خلاف اجداد و پدرانمان مي توانيم اميدوار باشيم که مي توانيم عمر طولاني بکنيم.

دکتر نامبرده باز مي نويسد: دانشمندان بسياري با تجربه علمي ثابت کرده اند که به خوبي و آساني مي توان عمر را طولاني کرد.

دکتر هاوزر آمريکائي ضمن بحث ديگري مي نويسد: علم پزشکي مبحث بزرگي درباره جذب اغذيه دارد که به کمک آن هر کس مي تواند به سرچشمه جواني و طول عمر دست يابد.

پروفسور «ليلمي» استاد دانشگاه مينوتا آمريکا در کنگره دانشمندان آمريکائي گفت:

تا قبل از پايان قرن بيستم بشر موفّق خواهد شد موجود زنده اي را منجمد کرده و وقتي اراده کرد اين موجود را دوباره زنده کند و حيات بخشد.

دکتر «جميز کونل» پزشک بيمارستان «سنت ونسان» در نيويورک گفت:

در کمتر از پنجاه سال منجمد کردن موجود زنده به تحقّق خواهد پيوست.

دکتر «وايزمن» آلماني مي گويد: براي عمر در بين موجودات زنده حدّ و اندازه معيّني نيست.

پروفسور «پشس» فرانسوي در کتاب خود به نام «اميد پيک زندگي طولاني» مي نويسد:

بشر مي تواند با استفاده از مواهب طبيعي و قدرت تمدّن خويش زندگي طولاني تر و فعال تري داشته باشد و به عبارت ديگر پيري را چندين سال عقب بيندازد.

مرحوم دکتر پاک نژاد ضمن مقاله اي مي نويسد: سنين عمر در حيوانات و جانداران مختلف است، مثلاً ماهيهائي در اقيانوس اطلس شمال اروپا ديده شده که عمر سه ميليون سال براي آنها برآورد کرده اند و مارهائي که عمر چند هزار ساله دارند و در برابر اينها جنبندگاني هستند که عمرشان چند لحظه اي بيش نيست.

مجلّه الهلال شماره 9 تحت عنوان «انسان به زودي هزاران سال عمر مي کند» مي نويسد: دکتر «ژرژ کليبز» که يکي از استادان دانشگاه «هال» در آلمان است يک گياه که آن را در زبان لاتين «ساپرولينا مسکتا» مي نامند و اين گياه بر پشت مگسهاي آبي مي رويد و بيش از دو هفته عمر نمي کند مورد آزمايش قرار داده و آن را در شرايط خاصّي تربيت کرده تا بالأخره عمر اين گياه را (که دو هفته بيش نبود) به شش سال رسانيده و اين آزمايش مانند آن است که ما عمر انساني را از وضع کنوني به ده هزار و نه صد و بيست سال برسانيم.

اين آزمايش که درباره يک گياه انجام شد و عمر دو هفته اي آن را به شش سال رسانيد، به خوبي نشان مي دهد که اگر درباره يک انسان آن مراقبت انجام گيرد و شرايط زندگي او را همانند آن گياه تحت نظارت علمي قرار دهند، ممکن است عمر يک انسان تا ده هزار و نه صد و بيست سال برسد.