شيعيان عادت کرده بودند در زمان حضور امام عليه السلام مسائل و احکام و معارف خود را از محضر امام عليه السلام سؤال کنند و کمتر به نوّاب امام عليه السلام مراجعه مي کردند مثلاً در زمان امام هادي و امام عسکري عليهماالسلام اکثر اختلافات علمي خود را به امامان زمان خود مراجعه مي کردند و از آنها مشکلات خود را پرسش مي نمودند و به همين جهت دَرِ اجتهاد به روي آنها بسته بود، يعني هم لازم نبود که آنها مجتهد شوند و هم وجود امام عليه السلام و نصّ در مقابل وجود داشت.

بنابراين اگر غيبت کبري دفعتاً انجام مي شد، چون مردم مسلمان احکام و معارف خود را سر و ساماني نداده بودند، دوره فقه را تدوين نکرده بودند، نمي توانستند زندگي اسلامي خود را به طور صحيح ادامه دهند.

ولي با غيبت صغري که هم امام عليه السلام در دسترس باشد و هم هر کسي نتواند با آن حضرت تماس بگيرد، علماء شيعه به فکر جمع آوري روايات افتادند و دوره فقه و اصول را تدوين کردند.

کتاب «اصول و فروع کافي» نوشته شد، کتاب «من لايحضره الفقيه» و ده ها کتاب فقهي و اجتهادي در اصول و فروع احکام تدوين گرديد و هر کجا هم که در مسأله اي علماء نمي توانستند آن را کاملاً استنباط کنند از وکلاء آن حضرت سؤال مي کردند و آنها از امام عليه السلام مي پرسيدند و آن حضرت جواب مي فرمود و شيعيان به وظائف خود عمل مي نمودند و به اين وسيله براي غيبت کبري آماده شدند...