اگر بگوئيم در اسلام مسأله اي بعد از توحيد و معاد پر اهميّت تر از معرّفي مصلح جهاني و انتظار قيام او وجود ندارد، مبالغه نکرده ايم.

حتّي من معتقدم که در اديان گذشته هم به اين مسأله فوق العاده اهميّت داده شده و مذاهب بزرگ جهان هم انتظار مهدي موعود عليه السلام را دارند.

زيرا در کتابهاي آسماني همه اديان نويد پيروزي حقّ بر باطل و اينکه مردان صالح يک روز بر جهان حکومت خواهند کرد داده شده است.

بلکه به علّت آنکه جهان بشريّت براي زندگي بي دردسر و مهر و محبّت و صفا و صميميّت ساخته شده و هدف نهائي جز اين چيزي نبوده بايد بگوئيم که همه انبياء و اديان جهان براي زمينه فراهم کردن آمدن مصلح جهاني بوده و همه انتظار او را داشته اند.

بنابراين اهميّتي که خداي تعالي براي وجود مقدّس او قائل شده، شايد براي کس ديگري آن اهميّت را قائل نشده باشد.

امّا معرّفي مصلح جهاني در دين مقدّس اسلام به قدري واضح و مبرهن گفته شده که اگر تمام جمعيّت روي کره زمين را در صف کنند و آن علائم و خصوصيّات را به دست انسان بدهند او بدون هيچ ترديدي تنها انگشت روي وجود مقدّس حضرت «حجّة بن الحسن العسکري» (عجّل اللَّه تعالي له الفرج) مي گذارد و هيچگاه او را به ديگري اشتباه نمي کند.