در احاديثي از امام صادق عليه السلام نقل شده که فرمود: اوّل کسي که از قبر بر مي خيزد، حضرت حسين بن علي عليه السلام است و رجعت براي عموم مردم نيست بلکه تنها کساني که داراي ايمان کامل و يا داراي کفر محض اند، به عالم دنيا بر مي گردند.

از نظر عقل هم چون دستوراتي بخصوص در مستحبّات داده شده که شخص عمل کننده مزدش را حتماً بايد بعد از ظهور بگيرد، مثلاً گفته اند: اگر کسي چهل روز دعاي «اللّهمّ ربّ النّور العظيم» را بخواند از اصحاب حضرت وليّ عصر عليه السلام خواهد بود. اگر کسي با تمام آداب اين دعا را خواند ولي زمينه ظهور در زمان او فراهم نشد و او از دنيا رفت در اينجا يا بايد عملش بيهوده و بدون مزد باشد و يا اجرةالمثل به او بدهند و يا بايد او را در زمان ظهور زنده کنند و عين آن اجرت را به او بدهند.

امّا اينکه عملش بدون مزد باشد برخلاف قرآن و نصّ احاديث است زيرا خداي تعالي فرموده:

«اِنّي لا اُضيعُ عَمَلَ عامِلٍ مِنْکُمْ» [1] خداوند مي فرمايد: من ضايع نمي کنم عمل عمل کننده اي از شما را.

و در ده ها حديث هم فرموده اند که هر کسي مطابق اعمالش جزا داده مي شود و خدا عمل خوب کسي را ضايع نمي کند.

امّا اينکه بگوئيم اجر ديگري غير از آنچه به او وعده داده شده است به او بدهند، اين کار کسي است که قدرت نداشته باشد و بيچاره باشد و نتواند به وعده اي که داده است، عمل کند.

امّا اگر بگوئيم خداي تعالي براي آنکه يک نفر اين دعا و آن عمل را انجام داده برخلاف مصلحت جهان با اينکه هنوز زمينه ظهور نرسيده، امام عصر عليه السلام را ظاهر کند و اجر اين فرد را بدهد، قطعاً غلط است و خداي تعالي اين کار را نخواهد کرد.

پس راه منحصر است به اينکه اين شخص را بعد از فوت در زمان ظهور زنده کند و اجر او را بدهد که نه اين فرد عملش بي اجر شده باشد و نه اجرةالمثلي که او نمي خواهد و نمودار عجز خدا است به او بدهند و نه برخلاف مصلحت مردم دنيا خداي تعالي کاري انجام داده باشد. بنابراين عقل مي گويد بايد رجعت باشد و بعضي به دنيا باز گردند و مزد اعمال خود را دريافت دارند.