بدون ترديد خداي تعالي بشر را در بخش حيوانات اجتماعي قرار داده و ضرورت ايجاب مي کند که انسان با هم نوع خود در تمام شئون، زندگي کند (به خلاف بعضي از حيوانات که انفرادي زندگي مي کنند و به هم نوع خود زياد احتياج ندارند.) انسان داراي فکر است و سودجوئي و ثروت را مايه سعادت خود مي داند طبعاً پي آن مي رود و وقتي همه مردم اين کار را بکنند يعني بخواهند براي خود جلب منافع بيشتري بنمايند تضادّ منافع به وجود مي آيد، نزاعها، اختلافات و ظلمها هم از همين جا ايجاد مي شود، لذا بايد قوانين عادلانه اي در بين جامعه بشريّت به طوري که بشر، با ايمان کامل آن را بپذيرد، وجود داشته باشد که مردم را به سوي عدالت سوق دهد و طبيعي است و در جاي خود ثابت است که اين قوانين را جز خداي تعالي که خالق بشر است و طبع بشر را مي شناسد و مصالح آنها را کاملاً مي داند کس ديگري نمي تواند تنظيم کند.

بنابراين خداي تعالي آنها را تنظيم فرموده و به وسيله انبياء عليهم السلام براي مردم فرستاده و يکي از علل بعثت انبياء عليهم السلام همين بوده است.

و البتّه علل بعثت انبياء عليهم السلام چيزهاي ديگري هم بوده که در کتاب «پاسخ ما» آنها را ذکر کرده ايم.