تمام مورخين شيعه نوشته اند که «جعفر بن محمد» امام ششم شيعيان، هنگام شهادتش خواست وصيت کند، چهار نفر را وصي خود قرار داد، اول «منصور» خليفه مقتدر وقت. دوم «ربيع» وزير دربار خليفه. سوم همسرش «حميده بربري» و چهارم پسرش «موسي» و اين چهار نفر را بر همه اموال و اوقافش مسلط کرد. [1] .

علت اينکه ذکري از فرزندان ديگر خود نياورد، اين بود که مي دانست بعضي از آنان پس از او مدعي جانشيني وي خواهند گرديد و اگر نامي از آنان را در وصيتنامه ببرد، اين خود شاهد کافي بر صدق ادعاي آنان خواهد شد. و اگر «موسي» در ميان مردم مشهور به فضل و کمال و زهد و پارسايي و رشد رهبري نبود و مانند فرزند «حسن بن علي» گمنام و غير معروف بود، بدون شک امام، اسم او را در رديف اوصياي خود نمي آورد و علت اين گونه وصيت «امام جعفر صادق«عليه السلام»» اين بود که از «موسي» که وصي حقيقي و جانشين راستين او بود، دفع ضرر کرده و حساسيت «منصور» رانسبت به او از بين ببرد.

اين قصه، شاهد ديگري است بر اينکه هدف «حسن بن علي«عليهما السلام»» بر گرداندن اذهان طرفداران رژيم حاکم آن زمان از «مهدي (عج)» بوده است.