انتقادکنندگان مي گويند: «جعفر بن علي» تولد فرزندي براي برادرش را شديداً انکار کرده و به همين جهت پس از مرگ «حسن» اموالش را تصاحب کرده و پادشاه وقت را به توقيف کنيزان وزنان و به جستجوي آبستن بودن آنان واداشت و ريختن خون کساني را که ادعاي پسري براي برادرش مي کرده اند، جايز مي شمرد.

اين انتقاد مانند انتقاد قبلي کاملاً بي اساس بوده و از چند جهت مردود است:

1 - استدلال به عمل فردي بر صحت آن عمل، در صورتي صحيح و پذيرفته است که آن شخص از خطا و اشتباه به دور بوده و هرگز گناهي از او سرنزند و همه امتهاي اسلامي در اين امر اتفاق دارند که «جعفربن علي» چنين مقامي را نداشته و فرزند امام بودنش، اين مقام (عصمت از گناه) را برايش ممکن نمي کرده. تأييد بر اين مطلب آنکه در گذشته افراد زيادي بوده اند که فرزند پيامبر بوده و گناهان بزرگي مرتکب شده اند.

قرآن صريحاً نقل مي کند که پسران «يعقوب بن اسحاق بن ابراهيم خليل الرحمن«عليهم السلام»» با اينکه پيغمبر زاده بودند، در حق برادر خود «يوسف» ظلم کرده و با آن تعهد و پيمان شديدي که «يعقوب» در حفظ يوسف از آنان گرفته بود، باز فريب شيطان را خورده و او را با آن وضع دلخراش در چاه افکندند و مدتها «يعقوب» را به اندوه و غصه فراق «يوسف» مبتلا کردند و براي بي گناه جلوه دادن خود، نزد يعقوب، به دروغ متوسل شده وگفتند که پسرت را گرگ خورده و بر اين دروغ نيز سوگند خوردند.

هنگامي که «پيغمبر زادگاني» همچون پسران يعقوب با علم به نادرستي انديشه و کار خود، چنين اعمالي مرتکب شوند آيا بعيد است که نظير چنين اعمالي از کسي که مقامش از آنها به مراتب پايين تر مي باشد از روي علم و آگاهي صادر شود؟

2 - انکار «جعفر» نسبت به فرزند برادرش، با اينکه علم به وجود آن داشته، بسيار طبيعي و طبق انتظار است؛ به خاطر اينکه اسباب طبيعي اي که جعفر را در آن زمان وادار کرد که فرزند برادرش را انکار کند، بسيار بود:

اولاً: «حسن بن علي» داراي اموال زيادي بود که اگر به دست «جعفر» مي رسيد، مي توانست به وسيله آن به تمام خواسته هاي نفساني و آرزوهاي مادي خود برسد.

ثانياً: «حسن بن علي» در انظار شيعيان، داراي آنچنان مقام ارجمند و والايي بود که شيعيان او را در همه امور شخصي و اجتماعي، بر خود مقدم داشته و در برابر او مطيع و فرمانبردار بودند. رضاي او را رضاي خداوند و غضب او را غضب خداوند مي دانستند. [1] .

و ثالثاً: «حسن بن علي» در زمان خود، مرجع و مسؤول امور مادي و معنوي شيعيان بود و همه افراد شيعه، خمس و زکات اموال خود را به عنوان يک وظيفه الهي به او و يا به وکيل او تقديم مي کردند تا او به افرادي که استحقاق استفاده از آنها را دارند، برساند و جعفر مي دانست که شيعيان اين عمل را پس از «حسن بن علي» نسبت به جانشيني او انجام خواهند داد. آياپس ازاين همه انگيزه هاي تحريک کننده اي که براي انکار «مهدي» از طرف جعفر وجود داشته، باز هم انتقاد کنندگان مي توانند به انکار چنين شخصي استدلال کرده و انکارش را شاهدي بر درستي مدعاي خود بدانند؟!

در حقيقت استدلال اين دسته بر نفي «امامت مهدي (عج)» به انکار جعفر، مانند استدلال عده اي از يهود و نصاري بر نفي پيامبري «محمد«صلي الله عليه وآله وسلم»» به انکار «ابولهب» عموي پيغمبر اسلام و انکار «اکثر بني هاشم» و «بني اميه» و جنگ کردن آنان با وي مي باشد. با اينکه «ابولهب» در حالي رسالت «محمد» را انکار مي کرد که دليل واضح و آشکار «معجزه» بر پيغمبري وي وجود داشت و شب و روز در پيش چشمش علايم و نشانه هاي نبوت وي ظاهر مي گشت. و حال اينکه کشف حقيقت براي جعفر و کساني امثال او که از حقيقت امر به خاطر مصالحي به دور نگه داشته مي شدند چندان آسان نبود.

خلاصه، کساني که در انکار اينگونه مطالب به انکار «جعفر بن علي» و يا انکار «ابي جهل» و «ابي لهب» استدلال کنند نمي توان آنان را در رديف دانشمندان بي طرف و يا از فقهاي اسلام شمرد، بلکه در حقيقت جزو عوام و نادانان محسوب خواهند شد.

3 - تاريخ نويسان شيعه و آن دسته از غير شيعيان که نسبت به سرگذشت افراد و افکار آنان و اموري که انگيزه ظهور آرا و نظريات آنان مي گردد توجه و دقت خاصي دارند، عده اي وضع اخلاقي و زندگاني «جعفر بن علي» و عواملي را که موجب انکار وي نسبت به «مهدي» فرزند برادرش گرديده و او را وادار کرده که خليفه وقت را نسبت به جانشين حسن و شيعيانش تحريک کند، نقل کرده اند که اگر من آنها را بيان کنم حقيقت امر واضح شده و سوء نيت جعفر را درک خواهند نمود، ليکن اموري چند، مرا از اين کار باز مي دارد که يکي از آنها اين است که از اولاد «جعفر»، افراد زيادي وجود دارند که حقيقت را دريافته و به وجود «مهدي» و مقام والاي او اعتراف مي کنند و خوش ندارند که به جدشان نسبت خاصي داده شود، بلکه آن مقدار که من در اين زمان دقت و مطالعه کرده ام هيچکس از اولاد جعفر را نديده ام که در اين مسأله بر خلاف «اماميه» اعتقادي داشته باشد، بلکه همه آنان قايل به «زنده بودن» مهدي(عج) بوده و منتظر «ظهور» او هستند و مقتضاي اخلاق انساني و اسلامي اين است که من نيز قلوب آنان را جريحه دار نکرده و از گذشته آنان ذکري به ميان نياورم.احوال «جعفر» وجود ندارد.

وانگهي با همين مختصر که در اينجا بيان شد، جواب همه کوته فکراني که فرزند «حسن بن علي» را انکار مي کنند، مانند معتزله، حشويه، زيديه، خوارج و مرجئه [2] داده مي شود و نيازي به ذکر نمي باشد.