«عبيد بن خاقان» از وزيران خلفاي عباسي که همدوره امام عسکري عليه السلام است مي گويد:

«اگر خلافت از ميان خلفاي بني عباس جدا شود، کسي از «هاشميان» به غير از او (امام حسن عسکري) سزاوار آن نخواهد بود، تنها اين مرد است که با علم، عفت، هدايت، خويشتن داري، زهد، عبادت، اخلاق زيبا و صلاح نفس، شايسته خلافت مي باشد؛ پدرش نيز همچون مردي بزرگ و بخشنده، دانشمند و خير خواه بود. [1] .

«احمد بن عبيد الله بن خاقان» که مردي ناصبي و از منحرفان و مخالفان اهل بيت عليهم السلام بود، پايگاه اجتماعي و نفوذ امام عسکري عليه السلام را اين گونه توضيح مي دهد: «در سامرا در بين علويان مردي را مانند «حسن بن علي بن محمد الرضا» در رفتار، عفت، بزرگواري، بخشش و مورد احترام نزد فاميل و خليفه و همه بني هاشم نديدم؛ نه تنها آنها، بلکه تمام وزرا، منشيان و فرماندهان لشکر و ديگر مردمان، حضرت را بر همه بزرگان مقدم مي داشتند.» [2] .

همو باز مي گويد: «من از هيچ يک از بني هاشم و فرماندهان و منشيان و قضات و فقها و ساير مردم در مورد او (امام حسن عسکري عليه السلام) نپرسيدم، مگر اين که ديدم او در نزد آنان در نهايت بزرگي و عظمت و منزلت جاي داشت و او را بر تمامي خاندان و بزرگان و همگان مقدم مي داشتند و همه بالاتفاق مي گفتند: او امام رافضيان است. و از آنجا که همه در مورد او سخن به نيکويي مي گفتند و او را بزرگ مي داشتند در نزد من نيز مقام و منزلش بسيار بالا بود. [3] .