سياست «عباسيان» در اين دوره در برابر عسکريين عليهماالسلام همان سياستي بود که «ماءمون» در برابر امام رضا و امام جواد عليهماالسلام به کار برد، و به صورت يک سنت شوم، «متوکل» در برابر امام هادي عليه السلام اعمال کرد و آن عبارت بود از: نزديک ساختن امام عليه السلام به دربار و محدود کردن ايشان در حاشيه حکومت، تا بتوانند کاملا مراقب امام باشند و بر تمام کارهاي او اطلاع داشته و بين آن حضرت و شيعيان جدايي و فاصله بيندازند. همين سياست در مورد امام عسکري عليه السلام هم اجرا شد. از اين رو، آن حضرت مانند پدر گراميش در «سامرا» تحت نظر بود و مجبور بود هر هفته، روزهاي دوشنبه و پنجشنبه خود را در کاخ خليقه معرفي کند. [1] .

علت احضار امام هادي عليه السلام به «سامرا» گزارش هايي بود که در مورد فعليت هاي امام عليه السلام در «مدينه»، و توجه و علاقه مردم به آن حضرت به «متوکل» مي رسيد. [2] امام را به اجبار از «مدينه» به سامرا آورده [3] و در آنجا تحت مراقبت و کنترل شديد قرار دادند و با اندک سعايتي به بهانه اين که آن حضرت در خانه اش پول و سلاح مخفي کرده است نيمه شب به خانه اش هجوم برده و آنجا را بازرسي مي کردند. [4] .

پس از امام هادي عليه السلام، امام حسن عسکري عليه السلام در سن 22 سالگي عهده دار امامت شد و تا هنگام شهادتش در 28 سالگي در «سامرا» زير نظر ماءموران خليفه به سر مي برد.