عياشي، سيره مشترک همه خلفاي عباسي بود. [1] داستان هاي خوشگذراني و بساطهاي عياشي و بزم هاي شبانه خلفاي عباسي رسواتر از آن است که احتياجي به استشهاد و نمونه داشته باشد؛ زيرا کتاب هاي تاريخ و ادب [2] مشحون از اين گونه شواهد است [3] «خلفاي عباسي» بيشتر دوران زندگي ننگين خود را ميان جام هاي شراب و آغوش ‍ کنيزان زيبا به سر مي بردند. بهترين هديه براي آنان، شراب ناب بود و کنيزان ماهرو. [4] «تنوخي» قاضي «بصره»، وضع خليفه عباسي زمان خود را چنين وصف مي کند:



نشا بين طنبور وزق و مزمر

و في حجر شاد او علي صدر ضارب [5] .



«خليفه ميان تار و طنبور، باده و عود و در دامن خواننده اي، و يا بر روي سينه نوازنده اي به سر مي برد.»

بسياري از شاعران، مجالس ميگساري خلفا را به شعر آورده اند [6] به نوشته «مسعودي»، «متوکل» غرق در کام جويي و شراب بود و 000 /4 کنيز در کاخ خود داشت که از همه آنها کام گرفته بود. [7] .

او خيره سري و وقاحت را تا آنجا رساند که، امام هادي عليه السلام را نيمه شب به اجبار به بزم شبانه خود کشاند و در حالي که مشغول باده گساري بود جامي در دست داشت به حضرتش تعارف کرد، امام عذر آورد فرمود: «گوشت و خون من هرگز به شراب آلوده نشده، مرا معاف بدار»، «متوکل» از خواسته خود دست کشيد، اما از امام به اصرار خواست که شعري براي او بخواند و امام به ناچار شعري خواند که «متوکل» و همه اهل مجلس را به گريه واداشت و بزم عيش را به سوگ کشاند. [8] .