خلاصه
به گفته همه مورخان و محدثان شيعه و سني، امام محمد المهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف) دوازدهمين امام شيعه و آخرين وصي پيامبر، در پگاه جمعه، نيمه شعبان سال (255 ه) يا (260 ه) در «سامرا» چشم به جهان گشود، پدرش «امام حسن عسکري عليه السلام» و مادرش «نرجس» يکي از پارساترين و بزرگ ترين زنان روزگار خود بود.
مشهورترين لقب او «مهدي» است و بر نگين انگشتري اش اين عبارت نقش بسته است: انا حجة الله و خاصته
او داراي شمايل و ويژگي هايي است که وي را از مدعيان دروغين متمايز مي کند، زندگاني آن حضرت داراي چندين دوره است:
1 - «اختفا»، به مدت 5 سال از آغاز تولد تا هنگام شهادت امام حسن عسکري عليه السلام. در اين مدت، تولد آن حضرت از دشمنان مخفي نگاه داشته مي شد و تنها تعدادي از خواص و نزديکان و شيعيان آن حضرت به خدمتش بار يافتند.
2 - «غيبت صغري»، به مدت 70 سال از زمان شهادت امام حسن عسکري عليه السلام تا سال (329 ه)، هنگام فوت آخرين نايب از «نواب اربعة».
در اين دوره، شيعيان مشکلات و مسائل خود را از طريق 4 تن از «نواب» به آن حضرت مي رساندند. اينها که از علما، پرهيزکاران و بزرگان شيعه هستند عبارتند از:
عثمان بن سعيد (از 260 ه، تا هنگام وفات).
محمد بن عثمان (از وفات نايب اول تا 305 ه).
حسين بن روح نوبختي (305 ه، 326 ه).
علي بن محمد سمري (326 ه، 329 ه).
«غيبت کبري»، از ابتداي سال (329 ه) تاکنون، و تا هر وقت که مقدمات رهبري آن حضرت فراهم گردد، ادامه خواهد يافت. در اين دوره امام (عجل الله تعالي فرجه الشريف) براي نايب خود ضابطه عامي قرار داده و هر فردي که آن ضوابط، از هر جهت و در همه ابعاد بر او صدق کند، نايب او شناخته مي شود و به نيابت از وي، ولي جامعه در امر دين و دنيا خواهد بود. اين مقام به وسيله خود حضرت مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف) و ديگر ائمه عليهماالسلام به چنين کسي که عالم و واجد شرايط است تفويض شده است.