دوازدهمين امام شيعيان، فرزند امام حسن عسگري عليه السلام، در سپيده دم [1] جمعه، نيمه شعبان [2] ، سال (255 ه‍ [3] / 869 م) در «سامرا» چشم به جهان گشود؛ سال تولد آن حضرت (254 [4] ، 256 [5] ، 257 [6] و 258 [7] ه‍) نيز گفته شده است [8] ، اين اختلاف مي تواند به دليل پنهان نگاه داشتن تولد آن حضرت بوده باشد. [9] .

اصل ولادت مهدي جزء مسلمات تاريخ است و به جز ائمه، عالمان، مورخان و محدثان شيعه، بسياري از مورخان و محدثان اهل سنت نيز بدين امر تصريح کرده اند؛ در برخي کتاب هاي پژوهشي بيش از 65 تن، از اين عالمان و نام کتاب هاي آنان آمده است. [10] .

[1] کمال الدين، ص 427-428.

[2] اکثر مآخذ شيعه در تعيين اين روز اتفاق نظر دارند.

[3] الارشاد، شيخ مفيد، ص 346؛ الکافي، ج 1، ص 514؛ الغيبة؛ شيخ طوسي، ص 141-143؛ کمال الدين، صدوق، ص 430؛ اعيان الشيعه، ج 2، ص 44؛ حياة الامام مهدي عليه السلام، باقر شريف القريشي، ص 29؛ تاريخ ابن خلکان (وفات الاعيان)، ج 3، ص 316؛ الاتحاف بحب الاشراف، ص ‍ 178؛ ينابيع المودة، ص 452؛ تاريخ الاسلام، دکتر حسن ابراهيم حسن، ج 3، ص 193.

[4] بحار الانوار، ج 51، ص 16 (به نقل از: کمال الدين).

[5] کمال الدين: ص 432؛ اثبات الوصية، ص 231، الکافي، ج 1، ص 329 و 514؛ حياة الامام محمد المهدي عليه السلام، باقر شريف القريشي، ص 29؛ تاريخ سياسي غيبت امام دوازدهم عليه السلام، دکتر جاسم حسين، ص 121.(لازم به يادآوري است که پس از سال (255 ه‍) اين سال از بقيه سال هاي ديگري که ذکر شده مشهورتر است).

[6] ر.ک: تاريخ اهل بيت، ص 88، پاورقي.

[7] کشف الغمة، ج 2، ص 437؛ بحارالانوار، ج 51، ص 23.

[8] براي بررسي اين اقوال و اندازه اعتبار هر يک، ر.ک: تاريخ سياسي غيبت امام دوازدهم عليه السلام، ص 115-122. شايان ذکر است که در ميان برخي از فرقه هاي اشعري کساني بوده اند که تولد امام را 8 ماه پس از رحلت امام عسکري عليه السلام دانسته اند. اين سخن نه تنها با روايات زيادي تعارض دارد که با عقيده شيعه نيز مبني بر خالي نمودن زمين از حجت، توافق ندارد. (المقالات و الفرق، ص 114، فرقه سيزدهم).

[9] امام رضا عليه السلام مي فرمايد: «... حتي يبعث الله لهذا الامر غلاما منا، خفي الولادة و المنشا، غير خفي في نسبه»، الکافي، ج 1، ص 341.

[10] ر.ک: خورشيد مغرب محمد رضا حکيمي، ص 18-20.