«ميرزا غلام احمد»، مؤ سس فرقه «احمديه» در قاديان پنجاب هندوستان به دنيا آمد و علوم متداول زمان خود را در فارسي و عربي به خوبي آموخت و بر خلافت ميل پدرش که مي خواست دولت «انگستان» در آورد، گوشه نشيني گزيد و از در آمد املاک خود زندگي مي کرد و در حدود چهل سالگي کتاب مهمي به نام «براهين احمديه» منتشر کرد. در 50 سالگي اعلام کرد که وحي به او رسيده و مجاز درگرفتن بيعت از مردم شده است. گروهي از مردم به او گرويدند، 2 سال بعد خود را مصلح و «مهدي موعود» خواند و تا آخر عمر گرفتار مخالفت مسلمانان و نيز مسيحيان و هندوها بود. [1] .

آنچه در اين بخش از آن ياد شد تنها اشاره اي بود به برخي از مدعيان دروغين «مهدويت». افزون بر اين، عده اي هم در طول تاريخ خود را «باب» و سفير امام مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف) معرفي نمودند که 4 نفر از اين عده به حق سفير حضرت بودند که در فصل ششم، بحث «نواب اربعه» ذکر شد.

ادعاي «بابيت» در مجموع در دوره «غيبت صغري» و به ويژه در زمان سفارت «ابو جعفر عمري» اتفاق افتاد که در فصل گذشته يادآور شديم.

در عصر «غيبت کبري» نيز برخي خود را «سفير» حضرت معرفي نمودند و مفتضح شدند.

به عنوان نمونه افراد ذيل، خود را «باب» و «نايب خاص» امام مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف) معرفي نموده اند:

1- «ابودلف مجنون» (محمد بن مظفر). او بعد از در گذشت «ابوالحسن، علي بن محمد سمري» آخرين نايب خاص امام مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف) ادعاي نيابت و بابيت نمود و مفتضح شد. او در آخر زندگي اش به جنون مبتلا شد. [2] .

2 - «محمد بن سعد»، شاعر کوفي، متوفاي (540 ه‍/1145م).

3 - «احمد بن حسين رازي»، متوفاي (670 ه‍/1271م).

4 - «حسين بن علي اصفهاني کاتب»، متوفاي (853 ه‍/1449م).

5 - «علي بن محمد سجستاني» ساکن بغداد، متوفاي (860ه‍/1455م).

6 - «سيد محمد هندي»، ساکن مشهد، متوفاي (987ه‍/1579م).

7 - «شيخ محمد مشهدي»، متوفاي (1090ه‍/1679م).

8 - «سيد محمد علي شيرازي»، معروف به «باب»، متوفاي (1266ه‍/1850م). [3] .