او معروف به «ابوبکر بغدادي» و برادر زاده «اءبو جعفر، محمدبن عثمان عمري»، سفير دوم، و نواده سفير اول است، بنا به «شيخ طوسي»، اشتهار او کمي دامش و جوانمردي بيشتر از آن است که نيازمند يادآوري باشد. انحراف وي نزد عمويش، «ابو جعفر عمري»، واضح بود، ولي بعضي از شيعيان نسبت به واضح او جاهل بودند. وي در عصر صغري به دروغ مدعي سفارت و نيابت شد و عده اي از او پيروي نمودند که از جمله آنها «ابو دلف کاتب» بود.

هنگامي که گروهي از چهره هاي شيعه و بزرگان آنها از «ابوبکر بغدادي» درباره ادعاي دروغين بابيت و سفارت سوال نمودند، وي به ظاهر، آن را انکار کرد و حتي براي آن قسم ياد نمود، و هنگامي که از باب امتحان، مالي بر او عرضه کردند تا به عنوان وکالت تحويل بگيرد از قبول آنها سر باز زد و گفت: گرفتن اين اموال بر من حرام است.

گفته شده است که او در «بصره» مدتي در خدمت «يزيدي» بود و اموال بسياري جمع نمود، ولي به خاطر سعايتي که از او نزد «يزيدي» شد، وي را گرفته و با ضربه اي بر سرش او را به هلاکت رساند. [1] .