«شيخ طوسي» نام او را «حسن» و کنيه اش را «ابومحمد» ذکر نموده است. وي از اصحاب امام هادي و عسکري عليهم السلام بود، و در عصر غيبت اولين کسي بود که مقامي را به خود نسبت داد که شايستگي آن را نداشت؛ يعني مقام بابيت، و لذا مورد لعن و تبري از جانب امام عليه السلام و شيعيان قرار گرفت، و توقيع امام عصر (عجل الله تعالي فرجه الشريف) در لعن و برائت از وي صادر شد، و سپس اقوال کفرآميز و الحادي از او شنيده شد. [1] تاريخ بيش از اين درباره وي سخن نگفته است.