او نيز از غاليان عصر امام هادي و امام عسکري عليه السلام بود. طبق روايت «کشي»، حضرت عسکري عليه السلام ادعاي نبوت و بابيت را به او نسبت داد و به يکي از پيروانش به نام «عبيدي کتابت» فرمود:

«من از «فهري» و «حسن بن محمد بن باباي قمي» به خدا پناه مي برم و تو را و همه موالي خود را نيز از آن دو بر حذر مي دارم. من آن دو را لعن مي کنم که لعنت خدا بر آن دو باد. اين دو به وسيله ما قصد سودجوئي از مردم را دارند و افرادي موذي و اهل فتنه هستند که خداوند آنها را اذيت و داخل در فتنه کند. «ابن بابا» گمان مي کند که من او را به پيامبري مبعوث نموده ام و اين که او «باب» است، لعنت خدا بر او که تحت سلطه شيطان واقع شده است.» [1] .

همين طور «کشي» از «سهل بن محمد» نقل نموده که گفت: به امام هادي عليه السلام عرض کردم: اي سيد من! بر گروهي از موالي شما، امر «حسن بن محمد بن بابا» مشتبه شده، چه امري مي فرمائيد، آيا نسبت به وي تولي، يا تبري داشته باشيم و از او دوري کنيم؟ حضرت به خط مبارک چنين نوشت: او و «فارس بن حاتم» ملعونند از آن دو تبري جوئيد. خداوند آن دو را لعنت کند و در مورد «فارس» آن را افزون فرمايد. [2] .

به هر حال «حسن بن محمد بن بابا» از غاليان عصر امام هادي و امام عسکري عليهم السلام بوده است که به خاطر عقايد فاسدش، از جمله ادعاي بابيت، مورد لعن و طرد آن دو حضرت واقع شد. [3] .