اين سه تن در عصر امام هادي عليه السلام داراي عقايد غلوآميز و مدعي بابيت و حتي نبوت بوده اند. «علي بن حسکه»، استاد «قاسم شعراني» و مدعي سقوط تکاليف شرعي از دوش خود بوده است. اين جريانات تا آن حد خطرناک بود که امام هادي عليه السلام در مورد او و همفکرانش ضمن نامه اي، دستورالعمل شديدي صادر فرمود، مضمون اين نامه - که خطاب به يکي از شيعيان صادر شده - چنين است:

«ابن حسکة، که لعنت خدا بر او باد، دروغ مي گويد. من او را جزء موالي خود نمي دانم. او را - که لعنت خدا بر او باد - چه مي شود؟ قسم به خدا، که پيامبر صلي الله عليه و آله و هيچ پيامبري قبل از او مبعوث نشدند، مگر به يکتاپرستي و نماز و زکوة و روزه و حج و ولايت. و محمد صلي الله عليه و آله جز به خداي يگانه دعوت نکرد و همين طور ما که اوصياء و اولاد او هستيم... من به خدا پناه مي برم از آنچه او مي گويد. آنان را - که لعنت خدا بر ايشان باد - از خود دور کنيد. و در مکان هاي تنگ (که گريزي نداشته باشند) اگر به آنها دسترسي يافتيد سرشان را با سنگ بکوبيد.» [1] .