«وکالت» براي امام معصوم عليه السلام نزد شيعه داراي جايگاهي والا بود. کسي که به عنوان وکيل يا باب يک امام معصوم عليه السلام نزد شيعه مطرح مي شد مورد احترام شيعيان و محل مراجعه آنها و داراي منزلت اجتماعي بزرگي مي شد و علاوه بر اين، با توجه به اين که يکي از مهم ترين فعاليت هاي وکلا، دريافت وجوه شرعي متعلق به امام عليه السلام بود، وکلا همواره به عنوان امين امام و شيعه، دسترسي به اين اموال داشتند. همين امر در کنار بعضي ديگر از انگيزه هاي فاسد دنيوي، سبب مي شد کساني به دروغ، خود را منسوب به اين نهاد مقدس کنند و داعيه دروغين وکالت و بابيت سر دهند.

همان گونه که گفته شد اين ادعاها عمدتا ناشي از رياست و جاه طلبي و طمع در اموال، و گاه ناشي از عقايد فاسد و انحرافي بود. در بررسي جريانات دروغين وکالت و بابيت به وضوح مشاهده مي کنيم که در عصر غيبت صغري اين جريانات به اوج خود مي رسند و علت آن را مي توان عدم حضور امام (عجل الله تعالي فرجه الشريف) و احاله امر به وکلا و پيدايش ‍ زمينه لازم براي اين سودجوئي ها دانست. قبل از بررسي اين موضوع در عصر غيبت صغري، به بعضي از جريانات دروغين وکالت و بابيت در اعصار پيشين اشاره مي کنيم.