«شيخ طوسي» در رجالش، از او به عنوان «اءحدالابواب» ياد کرده است. [1] و در کتاب «الغيبة» وي را جزء سفراي پسنديده عصر غيبت شمرده که از ناحيه سفراي خاص براي آنان توقيعاتي وارد شده است. سپس به بيان رواياتي که دلالت بر جلالت قدر وي نزد «ناحيه مقدسه» دارد، پرداخته است. و آنچه از بعضي از اين روايات قابل استفاده است اين است که، او به عنوان وکيل ارشد در ناحيه «ري» و کسي که محل رجوع ساير وکلا بوده، مطرح بوده است. از جمله اين روايات، روايت «صالح بن ابي صالح» است که مي گويد:

«در سال (290 ه -) برخي مردم از من طلب کردند که وجوه مالي آنان را بگيرم. من در اين باره از «ناحيه مقدسه» کسب تکليف کردم، پاسخ رسيد که، «محمد بن جعفر» عربي در «ري» و از افراد مورد وثوق ما است وجوهات به او تحويل داده شود.»

اين روايت دلالت بر آن دارد که «ابوالحسن اسدي» در دوران نيابت سفير دوم؛ يعني «محمد بن عثمان عمري» به وکالت مشغول بوده است، و نيز دلالت بر وکيل ارشد بودن او دارد. اين دو نکته از بيان سال (290 ه -) و از احاله «صالح بن ابي صالح» به «اءسدي» توسط «ناحيه مقدسه» قابل استفاده است.

مطابق برخي ديگر از شواهد، وي کار نظارت بر عملکرد وکلاي نواحي شرقي «ايران» را نيز بر عهده داشته است. [2] .