در نهايت آخرين وظيفه مهم «نواب اربعه»، به ويژه وظيفه آخرين نايب خاص آن حضرت؛ يعني «ابوالحسن، علي بن محمد سمري» اين بود که زمينه را براي پذيرش «غيبت کبري» آماده نمايد.

در ميان وظايف پيش گفته مي توان ادعا کرد که تقريبا دو وظيفه، جنبه اختصاصي داشت؛ يکي زدودن شک و حيرت مردم درباره وجود امام مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف) و اثبات و اقناع مردم در اين ارتباط که امام عسکري عليه السلام فرزندي دارد و او اکنون امام است. اين وظيفه بيش از همه بر دوش «ابوعمرو، عثمان بن سعيد عمري» سنگيني مي کرد. و بعد که اين اعتقاد تثبيت شد، در زمان سه نايب ديگر چندان زحمتي در اين رابطه براي آنان وجود نداشت.

وظيفه ديگر، مربوط به آماده سازي مردم براي پذيرش «غيبت کبري» بود که اين وظيفه بيش از همه بر دوش «ابوالحسن، علي بن محمد سمري» آخرين سفير ويژه امام مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف) سنگيني داشت. بنابراين، امام مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف) از راه کرامت و اعجاز به «ابوالحسن، علي بن سمري» کمک کرد و 6 روز قبل از مرگش توقيعي صادر نمود و زمان دقيق درگذشت وي را بيان داشت تا اين که حجت بر همگان تمام شود و اذهان، آماده پذيرش دوره ديگري از غيبت آن حضرت باشد.

«سيد محمد صدر» دراين باره مي نويسد:

هدف اساسي از سفارت دو چيز است:

1 - آماده کردن اذهان و افکار براي «غيبت کبرا» ي امام مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف) و عادت دادن گام به گام مردم بر مساءله دوري و محجوب بودن از امام و احساس ناراحتي نکردن از اين موضوع؛ زيرا عدم آمادگي ممکن بود منجر به انکار مطلق امام مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف) گردد.

از اين رو، مي بينيم که چگونه عسکريين (امام هادي و امام عسکري) عليهماالسلام مساءله احتجاب را تدريجا آغاز کردند و امام عسکري عليه السلام شخصا و به صورت رسمي خود را بيشتر، از مردم پوشيده مي داشت.

پس، دوران سفارت نيز يکي از همان مراحل تدريجي براي آمادگي ذهني مردم براي پذيرش «غيبت کبري» به شمار مي آيد.

2 - قيام به مصالح اجتماعي و ارکان اساسي طرفداران ائمه عليهم السلام، مصالحي که طبعا با دوري از امام و پنهان بودن ايشان از صحنه زندگي از دست مي رود؛ نه تنها در اينجا، بلکه در هر موردي با از ميان رفتن رهبر اجتماعي، مصالح آن اجتماع به خطر مي افتد.

از اين رو، سفارت قرار داده شده است تا امام مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف) گرچه شخصا و به صورت رسمي رهبري را در دست ندارد، ولي با رهنمودها و فرمان خود، اجتماع را به صورت غيررسمي رهبري نمايد. اين هدف را همه سفيران به نحواحسن انجام دادند، به طوري که در حد امکان در آن جو پرتلاطم و کنترل شديد، براي حفظ مصالح اجتماعي، قيام و اقدام نمودند. و از آن جو اختناق و فشار بيش از اين بازده، نمي توان توقع داشت. [1] .