در عصر «غيبت صغري» ارتباط مستقيم مردم با امام مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف) قطع شد. اما ارتباط غير مستقيم و با واسطه «سازمان وکالت» برقرار بود. از زمان امامان پيشين عليهم السلام وکلاي متعددي در «بغداد»، «سامرا» و ديگر نقاط در «سازمان وکالت» فعاليت مي کردند، اموال امام در نزد آنان بود، اين شبکه و سازمان مخفي وکالت با درگذشت امام عسکري عليه السلام همچنان فعال و سرپرستي آن بر عهده «نواب اربعه» بود که، هرکدام در زمان نيابت خود مسؤ وليت اصلي اداره اين سازمان را عهده دار بودند.

از طريق اين سازمان؛ شيعيان پرسش ها و شبهات ديني خود را با وکلا در ميان مي گذاشتند و آنان با واسطه سفير از «ناحيه مقدسه» پاسخ را به شيعيان مي رساندند، و نيز وجوه شرعي خود را به وکلا مي دادند و وکلا آن را به مسؤ ول سازمان، تحويل مي دادند.

آنان در اين مسؤ وليت بزرگ وظيفه داشتند که «سازمان وکالت» را از نفوذ دشمن محفوظ بدارند تا دشمن نتواند با وارد شدن در سازمان، وکلا و مسؤ ول سازمان (سفير) را شناسايي و اين راه ارتباطي بين امام و شيعيان را قطع نمايد. در اين هدف گاهي خود امام (عجل الله تعالي فرجه الشريف) به کمک آنان مي شتافت؛ مثلا: «سازمان وکالت» برآمده بود، خواست از طريق ارسال وجوه شرعي به يکي از وکلاي حضرت، آنان را شناسايي کند. به دنبال اين توطئه، از «ناحيه مقدسه» توقيعي صادر شد که موقتا هيچ يک از وکلا از مدرم وجوهات نگيرند. «ابوجعفر، محمد بن عثمان بن سعيدي عمري» اين فرمان امام مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف) را به وکلا رساند و بدين وسيله توطئه وزير نقش بر آب شد. [1] .