اين گروه بر اين اعتقادند که بعد از امام هادي عليه السلام، پسرش ‍ «محمد» امام است؛ چرا که امامت دو برادر؛ يعني «جعفر» و «حسن» روا نيست (و امامت امام حسن و امام حسين عليهماالسلام استثناء است).

امامت «جعفر» روا نيست به اين دليل که او کرداري ناشايست داشت و در خور شاءن امامت نبود. وي عادل نبود، و اين خود دليل بارزي است که «جعفر» نمي تواند امام باشد.

امام امامت «حسن بن علي» روا نيست چون که امام بايد فرزندي داشته باشد تا امامت به او منتقل شود، در حاليکه او فرزندي نداشت. بنابراين، امامت اين دو برادر روا نيست، بلکه امامت به برادر ديگر، «محمد بن علي»، مي رسد. او، هم فرزند داشت و هم رفتارش پسنديده بود. به ناچار او امام، مهدي و قائم است. او زنده است و پيشوايي وي را بايد پذيرفت و گرنه بايستي قائل به بطلان اصل امامت شد و اين درست نيست.