حاکمان عباسي که بنا به ماهيتشان، به روشهاي ظالمانه روي آورده بودند، روز به روز محبوبيت خود را در افکار عمومي از دست مي دادند. اما امامان معصوم عليهم السلام با توجه به کردار شايسته و پيشينه نيکويي که داشتند روز به روز در نزد امت اسلامي محبوب تر و مقبول تر مي شدند.

حاکمان عباسي پيوسته از پايگاه اجتماعي محروم، ولي امامان شيعه عليهم السلام پيوسته به پايگاه اجتماعي بيشتري نايل مي شدند.

اين روند که براي حکمرانان ستم پيشه عباسي سخت ناگوار و شکننده بود، چاره را در فزوني ستم و جو اختناق ديدند، آنان همواره بر امامان شيعه ستم روا مي داشتند تا جايي که خانه امام حسن عسکري عليه السلام در کنترل حکومت عباسيان قرار داشت، و شيعيان نمي توانستند آزادانه با آن حضرت در ارتباط باشند. آنان درصدد بودند تا اگر براي امام عسگري عليه السلام فرزندي متولد شود، او را به شهادت رسانند.

طبيعي است که اين جو اختناق و سياست عباسيان موجب گردد تا امام يازدهم عليه السلام راه احتياط، تقيه و رازداري را بيش از پيش، به کار برد. آري در زمان امام عسکري عليه السلام احتياط و تقيه به اوج خود رسيد و آن حضرت بيش از ديگر امامان عليهم السلام به کتمان امور پرداختند که از جمله آنها، مخفي داشتن ولادت امام مهدي (عجل الله تعالي فرجه الشريف) است.