عيش و نوش به ويژه در نزد خلفا، وزرا، امرا و اشراف رواج داشت و ويژگي مشترک همه آنان بود. اين وضعيت همچنان که در گذشته رواج داشت، در اين دوره نيز پابرجا بود. [1] به گفته «سيوطي»، تنها «القاهر بالله» خليفه عباسي، مطربي و بساط عيش و نوش را قدغن کرد و به دستور او کنيزکان آوازه خوان را دستگير مي کردند و ابزارهاي طرب را مي شکستند. [2] .

به جز زمان حکومت دو ساله «القاهر» بساط عيش و نوش برقرار بود.

اين وضع تنها در «بغداد» و يا «سامرا» و مرکز خلافت نبود، بلکه در حوزه فعاليت واليان و حکومت هاي خودمختار نيز جاري بود. در «مصر» امراي «طولونيه» غرق در بساط عيش و نوش بودند.

«خمارويه»، حاکم طولوني مصر خانه اي از طلا ساخت و آن را به برپايي بساط طرب و عيش و نوش اختصاص داد. [3] .