در عصر «غيبت صغري» در جوامع اسلامي اختلافات فرقه اي و مذهبي همانند دوره هاي گذشته رواج داشت، اين اختلافات به اختلاف مذهبي بين شيعه و سني محدود نمي شد، بلکه در ميان مذاهب اهل سنت نيز درگيري هايي وجود داشت.

در سال (310 ه -) «محمد بن جرير طبري» عالم، مفسر و نويسنده معروف اهل سنت، ديده از جهان فروبست، خواستند او را در بغداد دفن کنند، اما «حنبليان» که با «طبري» درگير بودند و اختلاف مذهبي با وي داشتند، مانع دفن او در بغداد شدند. [1] .

در سال (318 ه -) «حنبليان» در بغداد آشوبي به پا کردند که اين آشوب نيز ريشه مذهبي داشت و تنها به اين خاطر که در فهم يک آيه قرآن، گروهي از اهل سنت، ديدگاه «حنبليان» را قبول نداشتند و به گونه اي ديگر آن را تفسير مي کردند، بلوايي به پا شد و گروه زيادي از مردم کشته شدند. [2] .