شايان ذکر است که، در عصر «غيبت صغري» در جهان اسلام، سه نظام سياسي اسلامي به نام نظام خلافت تشکيل شده بود و در يک زمان، سه نفر به عنوان خليفه، ادعاي رهبري سياسي بر تمام جهان اسلام را داشتند. اول حکومت «عباسيان» در «بغداد»، دوم حکومت «امويان» در «اندلس» و «قرطبه»، سوم حکومت «فاطميان» در «مصر».

در سال (296 ه -) در «مصر» مردم با «عبيدالله مهدي» به عنوان خليفه مسلمانان بيعت کردند و «عبيدالله» خود را خليفه خواند. [1] .

در «اندلس»، حاکمان بني اميه در آن سرزمين با عناويني همانند «امير»، «ابن الخلائف» و يا «سلطان» خوانده مي شدند. در سال (317 ه -) آنان کوشيدند تا خلافت از دست رفته «امويان» را بار ديگر احيا کنند، به همين جهت در اين سال «عبدالرحمان»، حاکم اموي آن سرزمين را «اميرالمؤ منين» خواندند. [2] .

بنابراين، در سال (317 ه -) براي اولين بار در تاريخ سياسي اسلام، سه نفر در سه نقطه از جهان اسلام، ادعاي خلافت، اميري و فرمانروايي بر تمام مسلمانان را داشتند.