در عصر غيبت صغري يکي از مشکلاتي که براي جهان اسلام پديد آمد، فتنه «قرامطه» بود. [1] .

«قرامطه» در سال (277 ه -) سر به طغيان نهادند و در جهان اسلام بيش ‍ از سي سال بر مردم ستم کردند، اينها به قدري خشن و سفاک بودند که هيچ سپاهي جراءت روبه رو شدن با آنان را نداشت. احتمال هجوم «قرامطه» به منطقه اي، کافي بود تا در ميان مردم رعب و وحشت پديدار گردد.

اين گروه که با يک مذهب خاصي حرکت مي کردند و جان و مال و ناموس ‍ ديگر مسلمانان را مباح مي دانستند، حملات خود را از «کوفه» آغاز نمودند و در «عراق»، «سوريه» و «بحرين» به مردم ستمهاي فراواني روا داشتند.

«قرامطه» در سال (294 ه -) به رهبري «زکرويه» به کاروان حجاج خراسان حمله کردند و آنان را کشتند.

در سال (311 ه -) «قرامطه» به رهبري «ابوطاهر، سليمان ابي سعيد خجري قرمطي» در «بصره» به جان مردم بي گناه افتادند و به مدت 17 روز تا توانستن مردم را کشتند و اموال آنان را به غارت بردند و به نواميس ‍ مردم تجاوز کردند.

در سال (312 ه -) سپاه «ابوطاهر» به کاروان حجاج حمله، و اموال آنان را غارت مي کردند، در اين غارتگري، سپاهيان «ابوطاهر» در حاليکه تمامي اموال، آب و غذاي حاجيان را گرفته بودند، آنان را در بيابان سوزان واگذاشتند و همه آنان از گرسنگي و تشنگي جان دادند.

در سال بعد؛ يعني سال (313 ه -) «قرامطه» جلو حرکت کاروان حجاج را گرفتند و در قبال گرفتن باج، به آنان اجازه رفتن به مکه را دادند، در سال (317 ه -) اين سپاه، وحشيانه به «مسجدالحرام» حمله کردند، حاجيان را کشتند و جنازه آنان را در چاه زمزم انداختند، «ابوطاهر»، پرده کعبه را از جا کند و پاره پاره کرد و در بين سپاهش پخش نمود. او خانه هاي مکه را غارت کرد، «حجرالاسود» را در «بحرين» نگه داشتند. در سال (315 ه -) همين شخص به «کوفه» هجوم برده، کشتار زيادي کرد و اموال مردم را به غارت برد.

اين جريان ناامني سرانجام در سال (318 ه -) با کشته شدن «سليمان» فروکش کرد. [2] .