در بعضي منابع از او به عنوان «باب» امام صادق عليه السلام ياد شده است. [1] «شيخ طوسي»، وي را جزء وکلاي ممدوح و مورد ستايش ‍ نزد ائمه عليهم السلام و کساني که تغيير و تبديلي در تعليم اهل بيت عليهم السلام و دين خدا وارد نکردند و خيانتي ننمودند و در صراط ائمه عليهم السلام باقي ماندند تا به ديار باقي شتافتند، ذکر نموده است. [2] .

وي چهار يا پنج نفر از امام معصوم عليهم السلام را درک کرده و شخص ‍ جليل القدري بوده است. [3] .

[1] درباره عبدالرحمن بن الحجاج از اين منابع اطلاعات بيشتري دريافت کنيد:

الغيبة، شيخ طوسي، ص 210؛ بحارالانوار، ج 47، ص 343؛ تاريخ سياسي غيبت امام دوازدهم عليه السلام، ص 134، معجم رجال الحديث، ج 9، ص 322؛ مکتب در فرايند تکامل، ص 20، تنقيح المقال، ج 2، رقم 6365، و رجال، کشي، ص 441، ح 829، و 83.

[2] مناقب، ابن شهرآشوب ج 4، ح 280.

[3] الغيبة، شيخ طوسي، ص 211.