گرچه غالبا وکلاي اعزامي به نواحي، وکلاي مقيم در آن مناطق بودند، ولي بنا به بعضي شواهد تاريخي، گاه نمايندگاني وظيفه سرکشي به مناطق مختلف را داشتند، تا از سويي بر کار وکلاي مقيم نظارت کنند و از سوي ديگر وسيله اي جهت ارتباط آنان با امام عليه السلام باشند، همچنين وجوه شرعي و اموالي که نزد آنان جمع شده بود را به نزد امام عليه السلام انتقال دهند. به عنوان نمونه، مي توان به داستاني از «احمد بن محمد بن عيسي قمي» اشاره نمود که در «مدينه» نزد امام جواد عليه السلام بود و قصد داشت درباره «زکريا بن آدم» از حضرت سوال کند، حضرت خود آغاز به سخن کرده و مي فرمايد: خدمت او به پدرم و من، جاي انکار نيست، ولي من به مالي که نزد او است نيازمندم. وي عرض مي کند: «زکريا بن آدم» آن مال را نزد شما خواهد فرستاد و به من گفت: به شما خبر دهم علت اهمال او، اختلاف «ميمون» و «مسافر» (دو وکيل ارسالي حضرت به قم» است. حضرت فرمود: نامه مرا به او برسان و بگو: مال را به نزد من ارسال نمايد.... [1] .

اين جريان حاکي از وجود نمايندگاني است که رابط بين دفتر مرکزي «سازمان وکالت» و وکلاي نواحي مختلف بوده اند.