در «سازمان وکالت»، مناطق مختلف، تقسيم بندي خاصي مي شدند و در نهايت براي هر يک از اين مناطق وسيع، يک «وکيل ارشد» نصب مي شد که وظيفه نظارت بر کار وکلاي اعزامي به مناطق تحت قلمرو را به عهده داشت، وکلاي جزء نيز، مامور و موظف به مراجعه نزد «سر وکيل» ها بودند. بنا به گفته دکتر «جاسم حسين» - مطابق شواهد تاريخي - وکلا، شيعيان را بر مبناي نواحي گوناگون به 4 گروه تقسيم کردند:

نخستين ناحيه «بغداد»، «مدائن»، «قرائن سواد» و «کوفه» را شامل مي شد. ناحيه دوم شامل «بصره» و «اهواز» بود. ناحيه سوم «قم»، «همدان» و «ساير مناطق جبال» را در برمي گرفت؛ و بالاخره ناحيه چهارم «حجاز»، «يمن» و «مصر» بود. هر ناحيه، به يک وکيل مستقل واگذار مي شد که کارگزاران محلي زير نظر او منصوب مي شدند. [1] به عنوان مثال: «ابومحمد، حسن بن هارون» و پدرش ‍ «هارون بن عمران» به عنوان «سر وکيل» ناحيه «همدان» در عصر «غيبت صغري» و قبل از آن مطرح بوده اند. «عبدالرحمن بن الحجاج» وکيل ارشد «عراق» در عصر امام صادق و امام کاظم عليهم السلام «علي بن الحسين بن عبد ربه» وکيل ارشد «عراق» در عصر امام هادي عليه السلام بودند. [2] .

«ابوالحسين اسدي رازي» در عصر «غيبت صغري»، کار نظارت بر فعاليت وکلاي نواحي شرقي ايران را بر عهده داشت. «حاجز بن يزيد وشاء» نيز در «بغداد» تحت نظارت سفير اول و دوم قرار داشت و خود نيز ناظر بر کار برخي از وکلاي «ايران» بود. [3] .