توجه به اين حقيقت در اينجا لازم است که حتي در شرايط عادي و در صورت فقدان جو خفقان و فشار دشمنان نيز، امکان ارتباط تمامي شيعيان در دورترين نقاط جهان اسلام با امامان شيعه عليهم السلام فراهم نبود؛ چرا که با توجه به وسايل ارتباطي آن عصر، و فراواني پيروان، امکان سفر از مناطقي؛ همچون «ايران»، «عراق» و حتي «حجاز» به «مدينه» براي همه فراهم نبود، چه رسد به اين که جو خفقان و رعب و وحشت از سوي عباسيان عليه ائمه عليهم السلام و شيعيان نيز در ميان باشد و جاسوس ها و ماموران حکومتي به طور دائم فعاليت ها و رفت و آمدهاي امامان و شيعيان را تحت کنترل خود داشته باشند.

در چنين وضعيتي، ايجاد «سازمان وکالت» براي کاهش ارتباط مستقيم شيعه و ائمه عليهم السلام و قرار دادن واسطه يا وسائطي بين دو طرف، براي حفظ آنان و بالاتر از آن، حفظ مکتب، لازم و گريزناپذير است. و لذا هرگز «سازمان وکالت» را از آغاز تاءسيس تا پايان عصر غيبت صغري، داراي فعاليت آشکار و بي پرده نمي يابيم، چرا که اين سازمان نزد «حکام عباسي» وظيفه اي فراتر از جمع آوري وجوه شرعي و زکوات و نذورات و غير آنها داشت. از اين رو، هر چند وجود جو خفقان را نمي توان علت اصلي تشکيل سازمان دانست، ولي به طور قطع، وجود چنين جوي مي تواند علت تشديد فعاليت اين سازمان و گسترش و توسعه آن باشد. لذا، در عصر امام کاظم عليه السلام و در عصر امام هادي عليه السلام مواجه با اوج فعاليت اين سازمان هستيم.