به نظر مي رسد يکي از عوامل اساسي ايجاد اين سازمان، لزوم ارتباط بين امامان معصوم عليهم السلام و پيروان معصوم آنها است. در هر نظام ديني، سياسي و اجتماعي، ارتباط بين رهبري و اعضاي آن اجتناب ناپذير است. بنابراين، مي بايست کساني از سوي امامان شيعه عليهم السلام تعيين مي شدند، که به عنوان نمايندگان آنان نقش ارتباطي بين شيعه و ايشان را ايفاء مي کردند. اين مساءله زماني روشن تر مي شود که به گستردگي جهان اسلام در آن عصر، و پراکندگي شيعيان در نقاط مختلف - اعم از «عراق»، «حجاز»، «ايران»، «يمن»، «مصر» و «مغرب» - توجه کنيم. طبيعي است که همه شيعيان، توانائي مسافرت به «مدينه»، يا ساير مراکز سکونت امامان عليهم السلام را نداشتند. پس ‍ لازم بود کساني به عنوان نمايندگان امامان عليهم السلام و افراد مورد اعتماد و شناخته شده، به مناطق دور و نزديک اعزام، و رابط بين رهبري و پيروانش ‍ باشند.