همان گونه که گذشت، امامان شيعه عليهم السلام همواره در صدد آماده سازي اذهان شيعيان براي پذيرش مساءله غيبت بودند. شيعيان که حدود دويست و پنجاه سال با امام حاضر سر و کار داشتند، اگر يکباره و بدون آمادگي قبلي مواجه با غيبت امام معصوم مي شدند احتمال انکار و انحراف، بسيار بود. لذا در روايات، روايت معصومين عليهم السلام هشدارهايي در اين باره به چشم مي خورد؛ از جمله اين روايات، روايت رسيده از امام کاظم عليه السلام است:

«محمد بن يعقوب کليني» با سند خود از «علي بن جعفر» و او از برادرش امام کاظم عليه السلام نقل کرده که فرمود: «هنگامي که پنجمين امام از فرزندان هفتمين (امام کاظم عليه السلام) غائب شد و مواظب دينتان باشيد، همانا صاحب اين امر را غيبتي است به گونه اي که معتقدان به امامت او، از اين عقيده باز مي گرداند، و اين امتحاني است از جانب خداوند...» [1] .

«داود بن کثير رقي» مي گويد: از ابوالحسن موسي بن جعفر عليه السلام درباره صاحب اين امر (مهدي) سؤ ال کردم، فرمود: «او رانده شده (از نزد مردم) و تنهاي غريب و غايب از اهلش، تنها فرزند پدرش مي باشد.» [2] .