«اصبغ بن نباته» مي گويد: به نزد اميرالمؤ منين، علي بن ابي طالب عليه السلام رفتم. پس او را متفکر و خيره شده به زمين يافتم، عرض کردم: يا اميرالمؤ منين! چگونه است که شما را متفکر و خيره شده به زمين مي بينم، آيا نسبت به آن راغب شده اي!؟ فرمود: «نه والله! هرگز، نه راغب زمين و نه راغب دنيا گشته ام، ولي درباره فرزندي که از صلي من و يازدهم از اولاد من است تفکر مي نمودم؛ او است آن «مهدي» که زمين را پر از عدل مي کند، پس از آن که از ظلم و جور پر شده باشد. و او را حيرتي و غيبتي است که در آن، گروهي هدايت و گروهي گمراه مي شوند.» اصبغ مي گويد: عرض کردم: اي امير مؤ منان! آيا چنين امري واقع خواهد شد؟ فرمود: «بله! اين امر قطعي است، و تو کجا و علم به اين مطلب کجا؟ اي اصبغ! آنان برگزيدگان اين امت هستند که همراه نيکان اين خاندان خواهند بود. عرض کردم: بعد از آن چه خواهد شد؟ فرمود: سپس خداوند آنچه اراده کند انجام خواهد داد، چرا که او داراي اراده ها، غايت ها و نهايت هائي است.» [1] .

«عبدالعظيم حسني» از امام جواد عليه السلام و آن حضرت از پدرانش ‍ از امام علي عليه السلام نقل نموده فرمود: «براي قائم از ما، غيبتي است طولاني، و گويا شيعه را مي بينم که در غيبت قائم عليه السلام همانند گله گوسفند به دنبال چوپان خود هستند و او را نمي يابند. بدانيد هر کس که در غيبت قائم ما قيام، ثابت در دين باشد و قلبش به خاطر طولاني شدن زمان غيبت امامش دچار قسوت نگردد، پس او در قيامت با من و در درجه من است.» سپس فرمود: «همانا زماني که قائم ما قيام کند، بيعت احدي در گردن او نيست؛ و از اين رو، ولايتش مخفيانه و خودش غايب خواهد شد.» [2] .