«رعايت قاطع اصل مساوات نيز موجب تعديل ثروتها و برابري در توزيع کالاها



[ صفحه 193]



و مواد مورد نياز همه ي مردم است، و از تراکم و ذخيره سازي و کنز و اسرافکاري نزد طبقات و گروههايي مانع مي گردد و زمينه هاي اصلي کمبود و نيازمندي را برطرف مي سازد... با اجراي اصل مساوات نيازها برآورده مي گردد و محتاج و تهيدست باقي نمي ماند. در اين باره با چنين تعاليمي بر مي خوريم: «و يسوي بين الناس حتي لا تري محتاجا الي زکاة». [1] .

امام مهدي عليه السلام ميان مردم (در تقسيم اموال) به مساوات رفتار مي کند به طوري که ديگر نيازمند و محتاجي يافت نمي شود. و اين همان سطح متعالي زندگي و رفاه عمومي است که زکات مورد مصرف نداشته باشد و همه چيز به همه ي مردم برسد.» [2] .

بنابراين از يک طرف حکومت جهاني امام زمان عليه السلام مساوات کامل را برقرار مي کند، بنحوي که پيامبر گرامي اسلام صلي الله عليه و آله و سلم مي فرمايد: به مهدي بشارتتان مي دهم. او از ميان امت من برانگيخته مي شود... ساکنان آسمان و زمين از او خشنود خواهند بود.

او مال را بنحو صحيح تقسيم مي کند. مردي پرسيد به نحو صحيح به چه معناست؟ فرمود: ميان همه مساوي. [3] .

امام باقر عليه السلام نيز مي فرمايد:... امام قائم (اموال را) مساوي تقسيم مي نمايد و ميان همه ي مردم چه نيکوکار و چه بدکار- به عدالت رفتار مي نمايد... [4] .

از طرف ديگر، مردم نيز با آموزش و پرورش مهدوي از آن چنان تربيت والا و آرماني برخوردار مي شوند که ديگر مرزي ميان مالکيتها و محدوديتها باقي نماند و روابط اجتماعي بر اصل ياري رساني و مواساة و ديگر خواهي استوار مي گردد و



[ صفحه 194]



دلبستگي به مال و مال پرستي رنگ مي بازد و اصل اخوت و برادري و تعهد و مسئوليت، اصل ضابطه در روابط مي گردد. امام علي عليه السلام در اين باره مي فرمايد:... اي نوف! آيا مي داني شيعه ي من چه کساني هستند؟ گفت: نه به خدا قسم. فرمود: شيعه ي من... در اموال خود ديگران را شريک مي گرداند و آن را در راه خدا به ديگران مي بخشند. اي نوف! درهمي و درهمي (درهمي براي خود و درهمي براي ديگران) و جامه اي و جامه اي (جامه اي براي خود و جامه اي براي ديگران، و گرنه، نه. (و گرنه شيعه ي من نيستند). [5] .

امام باقر عليه السلام نيز مواساة و برادري کامل را در هنگامه ي رشد عقول و تکامل اخلاق (عصر ظهور) مي دانند و مي فرمايند: آيا شما در نزد برادرتان مي رويد و دست در جيب او مي بريد و به اندازه ي نيازتان برمي داريد و او مانع شما نمي گردد؟ راوي مي گويد: گفتم اين رسم در ميان ما نيست. امام فرمود: پس قابل توجه نيست. گفتم: آيا هلاکت در پيش است؟ فرمود: اين مردم هنوز به رشد عقلاني نرسيده اند. [6] .

امام کاظم عليه السلام نيز آرزوي خود را در ارتباطات اجتماعي مسلمين چنين بيان مي دارد: اي عاصم! چگونه پيوندهاي اجتماعي را محکم مي داريد و ديگران را در مال خود شريک مي سازيد؟... آيا در تنگدستيها کسي از شما به دکان يا منزل برادرش مي رود و آنچه را نياز دارد برمي دارد و (صاحب آن) مانع او نمي گردد؟ گفت: نه چنين نيستيم. امام فرمود: شما (در روابط اجتماعي) آنطور که من دوست دارم نيستيد. [7] .

امام باقر عليه السلام نيز درباره ي برادري در عصر ظهور مي فرمايد: «اذا قام القائم جائت المزاملة و يأتي الرجل الي کيس اخيه فيأخذ حاجته لا يمنعه». [8] .



[ صفحه 196]



هنگامي که امام قائم قيام کند، رفاقت و دوستي خالصانه (در ميان مردم) رايج مي گردد و اگر مردي دست در جيب برادرش فرو برد و به اندازه نيازش بردارد، برادرش او را منع نمي کند.