در اواخر قرن هجدهم تا نيمه ي قرن نوزدهم ميلادي، در اروپاي غربي بشر به



[ صفحه 204]



پيشرفتهايي دست يافت که در تاريخ به نام انقلاب صنعتي شناخته مي شود. با پيدايش انقلاب صنعتي در انگلستان، رشد اقتصادي به مفهوم جديد آن پديد آمد اما توزيع ناعادلانه ي درآمدها بر حسب نارضايتي هاي فزاينده ي کارگران و احزاب طرفدار آنها تا حدي ناآرامي هاي اجتماعي را کاهش دادند تا اينکه در قرن بيستم در سال 1938 ميلادي با طرح تأمين اجتماعي همه ي شهروندان در برابر سه مشکل فقر، بيماري و بيکاري، مشکلات مردم را، بطور نسبي کاهش دادند. بنابراين توسعه ي اقتصادي غربي عبارتست از رشد اقتصادي همراه با بهبود سطح زندگي مردم.

بهر تقدير مي توان شاخصهاي کلي جوامع توسعه يافته را در مقايسه با شاخصهاي کلي جامعه ي آرماني عصر ظهور دسته بندي کرد.

1- تکامل قابل تصور صنايع و تکنولوژي؛

2- تکامل نسبي علوم؛

3- رشد اقتصادي و بهره گيري زياد از منابع طبيعي در دسترس اين کشورها همراه با تخريب محيط زيست؛

4- قانونمندي و نظم اجتماعي محدود؛

5- کاهش حکمت و ضعف عقل عملي و تقوي؛

6- عدم توفيق در رفع تبعيضات و تجاوزات قدرتمندان به ضعفا؛

7- فراموش شدن اصل مساوات و برادري انسانها؛

8- شيوع گسترده مفاسد اخلاقي و آکنده شدن روانها از عقده ها و کينه ها؛

9- گسترش تجمل گرائيها و مصرف پرستي ها و خرافات و بدعتها؛

10- گسترش بي سابقه ي ماديت؛



[ صفحه 205]