«احب الاعمال الي اللّه عزّوجلّ انتظار الفرج.» [1] .

«رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) و اميرالمؤمنين (عليه السلام)»

گرچه به ظاهر در ترجمه اين حديث شريف، فرقي بين دو تعبير، «الي اللّه» و «عنداللّه» نيست، يعني در هر دو صورت مي توان آن را «در نزد خدا» معنا کرد لکن بعيد نيست واژه اوّل ـ الي ـ که در اصل به معناي «سوي و جهت و طرف» استعمال مي شود، در اينجا نيز حاکي از عنايتي خاصّ باشد که با حکمت و دقّتي که در فرمايش معصومين (عليهم السلام) نهفته است، مي تواند نشاندهنده حرکتي با سمت و سويي الهي باشد.



[ صفحه 38]



به عبارت ديگر وقتي پيامبر خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) که لسان صدق خداوندي است و اميرالمؤمنين (عليه السلام) که امير بيان است به جاي «احب الاعمال عنداللّه» عبارت «احب الاعمال الي اللّه» را در مورد انتظار به کار مي گيرند، گويا به حرکت آفريني انتظار نظر دارند، گويا بر آن هستند که انتظار را به عنوان عامل پويايي و رشد «الي اللّه» و پشتوانه حرکت به سوي خدا معرّفي نمايند.

پس «انتظار فرج» کار است، حرکت است، تلاشي هدفمند است و با بي هدفي و سکون و تن آسايي سازگاري ندارد.

ديگر اينکه در انتظار چون حرکت و عملي در راستاي اراده خداوند و در جهت عملي شدن وعده هاي او صورت مي گيرد، محبوب خداست.

و ديگر اينکه چون انتظار در تحقّق احکام الهي و آرمانهاي توحيدي نقشي تعيين کننده تر از ساير اعمال دارد، بيشتر از آنها مورد محبّت خداست.



[ صفحه 39]