در روايتي از اميرالمؤمنين (عليه السلام) آمده است:

«کسي که در انتظار اقامه نماز به سر برد در طي زمان انتظارش، در حال نماز محسوب مي شود». [1] .

و به همين مقدار اکتفا ننمود بلکه در جاي ديگر فرمود:

«کسي که منتظر وقت نماز بماند بعد از اداي نمازش در زمره زيارت کنندگان خداي عزوجل به شمار مي آيد.» [2] .

اقامه نماز اگر چه ستون دين است، امّا همه دين نيست. نماز با همه اهميّتي که دارد تنها



[ صفحه 34]



بخشي از تعاليم انسان ساز اسلام و تنها يکي از راه هاي اصلي، قرب به خداوند است. نماز در کنار روزه و حج و جهاد و خمس و زکات و ساير احکام نوراني قرآن، تنها يکي از فروع دين به شمار مي رود و اهميّتش هرگز بالاتر از اصول دين نيست.

حال اگر قرار باشد به فرموده مولاي متقيان، که کلامش برگرفته از کلام پيامبر (صلي الله عليه وآله وسلم) و ريشه دار در سخن خداي عزّوجلّ است، ارزش انتظار يک مؤمن براي برگزار شدن نماز جماعت و يا حتي رسيدن وقت، براي اداي نمازِ خودش در حدّي باشد که نفس زدنهايش را قرائت و ذکر نماز، و نشستنش را قيام و رکوع و سجود نماز بشمارند و او را در حال انجام نماز محسوب دارند، بايد ديد منتظران قيام دينِ مجسّد و عدالت موعود، حضرت مهدي (عليه السلام) را در چه مقام و منزلتي مي بينند؟

بايد ديد آنها که منتظر اقامه تماميّت دين و پياده شدن همه تعاليم حياتبخش اسلام هستند



[ صفحه 35]



در نزد خدا و امينان او چه جايگاهي دارند؟

راستي اگر قرار باشد کسي که در انتظار داخل شدن وقت نماز بسر برده و شوق «ايستادن در برابر معبود» او را چشم به راه «اذان» قرار داده است بعد از نماز در شمار ديدار کنندگان خدا (زوّار اللّه) قرار گيرد، کسي که در انتظار فرار رسيدن وقت «ظهور روح نماز و عبادت» بسر برده است، کسي که اشتياق «سر نهادن همه جهانيان به اطاعت معبود» او را چشم به راه قيام مهدي (عليه السلام) قرار داده است، در شمار چه طائفه اي ازمقرّبين خداوند است؟!

بيهوده نيست که جايگاه منتظر را جايگاه شهيد بخون غلطيده در پيش روي رسول خدا (صلي الله عليه وآله وسلم) دانسته اند. چه مقامي از اين بالاتر مي توان تصور کرد؟ شهيد که شهادتش دري به سوي بهشت است بي هيچ وصف ديگري، از خاصّان اولياء است. او با شهادت خود به مقامي دست مي يابد که «ليس فوقه برّ» بالاتر از آن فضيلتي نيست.



[ صفحه 36]



امّا تنها اين مقام در خور منتظِر نيست، مقام او مقام شهيدي است که زير پرچم پيامبر و در رکاب پيامبر جنگيده و در برابر پيامبر (صلي الله عليه وآله وسلم) آخرين مرحله ايمان و جانبازي و ايثارش را به نمايش گذاشته و در پيشگاه او به خاک و خون طپيده است.

زيباتر اينکه منتظِر نماز مي نشيند و چشم انتظار وقت نماز يا برپايي نماز جماعت مي ماند، امّا منتظِر قيام حضرت مهدي (عليه السلام) که نماز مجسم، حج و جهاد مجسم، بلکه قرآن مجسّم و دين مجسّم است، در انتظار اقامه نماز و حج و جهاد و... و در انتظار احياي قرآن و دين بر مي خيزد، مي کوشد و مي خروشد.

و چقدر فاصله است بين اجر نشستگان و برخاستگان!

چقدر دور است فاصله بين مقام منتظران قاعد و قائم!



[ صفحه 37]