پيامبر اکرم (صلي الله عليه وآله وسلم) در روايتي شگفت مي فرمايد:

«بر خدا سزاوار است که اهل ضلالت را به بهشت وارد سازد؟»

«حقيقٌ علي اللّه أنْ يُدخِلَ اَهلَ الضَّلالِ الجنّة.» [1] .

ضلالت و بهشت؟؟! آيا پذيرفتني است؟

اين غرابت شايد در همان دوران هم همه را به شگفتي کشانده باشد. و شايد از همين روست که اميرالمؤمنين (عليه السلام) برادر و يار هميشگي پيامبر (صلي الله عليه وآله وسلم) سخن او را تبيين و تفسير مي کند:

«پيامبر (صلي الله عليه وآله وسلم) با اين تعبير ايمان



[ صفحه 94]



آوردگاني را قصد فرمود که در زمان فتنه بر پيروي از امام غائبِ خويش به پا خيزند، امامي که جايگاهش پنهان و وجود نازنينش پوشيده از همه ديدگان است.

آنان به پيشوايي او اقرار دارند و به ريسمان ولايت او چنگ زده و چشم انتظار ظهور او هستند. يقين ميورزند، ترديد ندارند، صابر و شکيبا، و تسليم فرمانهاي او هستند.

ضلالت آنها تنها به اين معناست که نسبت به جايگاه امام شان و شناسايي شخص پيشواي شان گمشده به حساب مي آيند.» [2] .

پس اين «گمشدگي» است نه «گمراهي»! و اين «گمشدگي» ماست نه «گمشدگي امام»! اين گمشدگي را به تعبيري ديگر مي توان سرگشتگي ناميد.



[ صفحه 95]



و زيباست تعبير مولا که فرمود:

«در زمان فتنه به پيروي از امام بر مي خيزند.» [3] .

گمشده نمي نشيند، گمشده احساس آرامش نمي کند، گمشده از جستجوي راه دست نمي کشد، گمشده منتظِر در طلب امامش، در تکاپوي يافتن مولايش، سرگشته و سرگردان است.

پس يکي از ويژگيهاي منتظرين را همين سرگشتگي و سرگرداني و احساس گمشدگي مي توان دانست.



[ صفحه 97]