تبليغ پيام ولايت و دعوت به اطاعت خدا و پيامبر و امام، جلوه با شکوه انتظار منتظران است. آنکس که چشم انتظار دولت با شکوه امام زمان (عليه السلام) اسلام است و به آميزه نوراني دنيا، در پناه حاکميت قرآن و دين چشم دوخته است، هرگز اين همه را براي نجات شخص خويش نمي طلبد و تنها به فکر سعادت و بهروزي خود نيست، بلکه به نجات و رهايي همه انسانها، همه مستضعفين، همه گمراهان مي انديشد و به سعادت همه بندگان خدا دل بسته است. چنين کسي نه در دوران و نه در زمان ظهور نمي تواند نسبت به دعوت و تبليغ ديگران بي تفاوت باشد.

در دوره غيبت هر جا گمراهي را مي بيند و معصيت کاري را مشاهده مي کند مي سوزد و در



[ صفحه 89]



راستاي هدايت او هر چه از دستش برآيد انجام مي دهد. او نه تنها آلودگي و گمراهي مردم را تاب نمي آورد بلکه بر کم توجّهي آنان به ساحت مقدّس مولايش نيز آزرده خاطر و ناراحت مي شود:

در دعاي ندبه مي خواند:

«عزيز عَلَيَّ أن أبکيک و يخذلک الوري.»

«مولاي من... بر من دشوار است که بر تو بگريم امّا ديگران تو را وا نهند و در فراقت احساس تأثّر و اندوه نکنند.»

منتظران امام زمان (عليه السلام) در دوره غيبت نه تنها از گروه بي تفاوت ها و گوشه نشين ها نيستند و بر رفتار گناه آلوده بندگان خدا و انحرافات جامعه خود بي خيال و بي احساس نمي گذرند، بلکه شب و روز در تلاش هدايت و دعوت ديگران به سر مي برند و در پيدا و پنهان به کار تبليغ فرهنگ ولايت و انتظار به بي خبران و غفلت زدگان اشتغال دارند.



[ صفحه 90]



امام سجاد (عليه السلام) مي فرمايد:

«المنتظرون لظهوره... الدعاة الي دين اللّه سراً و جهراً.» [1] .

«منتظران ظهور مهدي (عليه السلام)... در پيدا و پنهان دعوت کنندگان به دين خدايند.»