اخلاص، کمال توحيد است، رمز قبولي طاعات است، وجه مشترک همه عبادات است، راز در امان ماندن از وساوس شيطان است، کليد نجات است، راه رهايي از زندان نفس و دام شيطان و عذاب قيامت است، اخلاص خلاصه دين است، روح انتظار است.

آنان که منتظران واقعي امام زمان (عليه السلام) و شيفتگان صادق ديدار اويند، مخلصان حقيقي درگاه خداوندند. از همين روست که



[ صفحه 84]



امام سجاد (عليه السلام) فرموده است:

«المنتظرون لظهوره... اولئک المخلصون حقاً و شيعتنا صدقاً.» [1] .

«آنان که منتظران ظهور او هستند... مخلصان حقيقي و شيعيان راستين ما هستند.»

بدون اخلاص نمي توان سختي هاي دوره غيبت را تحمّل کرد، نمي توان در مقابل فتنه هاي کمر شکن مقاومت کرد، نمي توان بر انتظار پافشاري کرد.

امام باقر (عليه السلام) فرمود:

«يخرج بعد غيبة و حيرة لايثبت فيها علي دينه اِلاّ المخلُصون المباشرون لروح اليقين.» [2] .

«حضرت مهدي (عليه السلام) پس از غيبت و حيرتي ظهور مي کند که در آن جز مخلصين و دارندگان يقين بر دين ثابت قدم نمي مانند.»



[ صفحه 85]



به راستي اگر اخلاص نمي بود آنهمه جدّ و جهد و مبارزه و رويارويي با مرارت و محروميت و مظلوميّت در راه انتظار، را به چه حسابي مي شد به جان پذيرفت؟

امام جواد (عليه السلام) در کلامي طولاني وقتي سخن از انتظار به ميان مي آورد، از «منتظران» ظهور حضرت مهدي (عليه السلام) به تعبير بلند و زيباي «مخلصين» ياد مي فرمايد:

«فينتظر خروجه المخلصون» [3] .