امام صادق (عليه السلام) فرمود:

«طوبي لشيعة قائمنا المنتظرين لظهوره في غيبته و المطيعين له في الظهوره» [1] .

«خوشا به حال شيعيان قائم ما (عليه السلام)! که در دوران غيبت او چشم انتظار ظهورش و در دوران ظهورش سرنهاده به فرمانش هستند.»



[ صفحه 78]



«انتظار در غيبت» و «اطاعت در ظهور» وصف دو گروه متمايز جدا از يکديگر نيست، بلکه هر دو صفت، بيانگر چگونگي وضع و حال يک گروه است.

اطاعت کنندگان امام در ظهور، همانهايند که در غيبت انتظار کشندگان او بودند و چشم انتظاران امام در غيبت، همانانند که در ظهور مطيع فرمانهاي اويند.

اصلا براي شيعيان حقيقي، فرقي بين غيبت و ظهور امام زمان (عليه السلام) نيست. آنها حتي در غيبت هم خود را در حضور مي بينند. فرمانپذيري آنان به گونه اي است که هر لحظه غيبت براي شان به منزله مقدمه ظهور است. آنگونه زندگي مي کنند که هرزمان امام شان ظاهر گشت، آنان را گوش به فرمان ببيند و تا پاي جان آماده اطاعت بيابد.